Maud Nachtboek van Maud 19 jun 2018, 18:21

Leestijd: 5 minuten

#47 ‘Dan haalt hij uit alsof hij Rico Verhoeven is’

Maud heeft een anonieme dreig-sms gekregen en komt in het Oosterpark oog in oog te staan met haar stalker. Het blijkt Fredje te zijn, die haar tot op het bot wil beledigen. Grote kans hij ook verantwoordelijk is voor de seksvideo van Maud en Levi. In ieder geval is Fredje er van op de hoogte en vindt hij het geen probleem Maud daarmee te confronteren. Maar dan wordt Maud gered door iemand waar zij dagenlang mee hand in hand heeft gelopen… 

Sam! Mijn held. Daar stond hij met zijn mooie lijf en puppy-ogen. Die nu trouwens niet zo puppy waren, maar op onweer stonden. Meteen nadat hij mij van de grond heeft opgeraapt draaide hij zich om en haalde hij uit naar Fredje alsof Rico Verhoeven himself voor mij stond. Fredje was inmiddels ook weer dichterbij gekomen, maar belandde door de harde knal als een soort waggelende olifant met een plof weer op de grond. En hij keek zo mogelijk nog suffer uit zijn ogen dan normaal.

,,Als je het waagt om haar nog één keer lastig te vallen, dan zorg ik ervoor dat je nooit van je leven meer in Amsterdam durft te komen vieze hond!” schreeuwde hij woest naar Fredje. Die wist even niets terug te zeggen. Hij was het sowieso niet gewend dat iemand tegen hem in ging op zo’n manier en Sam heeft normaliter nou niet bepaald het uiterlijk van een pitbull. Maar op dit moment wist ik ook even niet wat ik zag. Stiekem vond ik het wel aantrekkelijk, Sam zo boos. Maar ik schrok er ook een klein beetje van dat hij Fredje zo aanpakte. Ik had dit zo niet achter hem gezocht…

Erg lang de tijd om na te denken over de agressieve life change van Sam had ik niet, want hij trok me aan mijn jas mee om weg te lopen van Fredje. Die zei trouwens toch geen woord meer om op in te gaan, dus erg veel zouden we er niet mee opschieten als we bleven staan. Woest was Sam, zoveel was duidelijk. Hij liep ook heel snel, mijn arm met één hand stevig vasthoudend. Ik kon hem bijna niet bijhouden en wist niet of ik nou in tranen moest uitbarsten van blijdschap dat hij daar weer uit het niets stond of juist moest janken omdat ik wist wie mijn stalker was. Anywayz: ik moest huilen. En hard ook.

Ken je dat, dat je als een klein kind loopt te snikken? Als je naar adem hapt wil je eigenlijk geen geluid maken, maar komt er juist zo’n gorgelende, naar adem snakkende ‘wehhhhh’ die harder klinkt dan ooit? En ergens bij je linker neusgat voel je dat het allemaal gaat stromen en trouwens niet alleen bij je neusgat, maar ook bij je ogen waar je een uurtje eerder nog je nieuwste mascara van Benefit gebruikte om die mooie Bambi-look te creëren, maar waar je nu eerder op Kung Fu Panda lijkt als je een Disneyfiguur diende uit te zoeken? Nou. Zo’n momentje had ik dus.

Great… heb ik Sam eindelijk weer voor mij staan (of naja eigenlijk hobbel ik nog steeds achter hem aan), lijk ik op een soort snotterige pandabeer. Tot hij mij prompt halt houdt en mij naar een bankje manoeuvreert, in de buurt van het Beukenplein. ,,Maud. Ik heb nagedacht en ik wil het nog een keer proberen, maar ik wil wel dat je alles eerlijk aan mij vertelt. Over je exen, over je nachtelijke escapades, over je leven hier als student terwijl ik daar in Leiden ben. We moeten beiden een beetje investeren als je wil dat dit gaat lukken. Want het vertrouwen is een klein beetje weg…”

Ik wist niet wat ik hoorde. Sterker nog: ik sprong een gat in de lucht. Niet letterlijk, (want dan zou ik nog meer op die Kung Fu Panda lijken), maar ik voelde mijn hart een kleine salto maken. Ik had er letterlijk ALLES voor over om Sam weer in mijn leven te krijgen op de manier waarop hij in mijn leven was: als mijn lieve vriendje.

Die avond gingen we samen naar Grand Café Lokaal, waar we tot in detail bespraken hoe we in het vervolg met elkaar om zouden gaan. Sam vertelde wat hij prettig vond, ik biechtte mijn volledige (toch best wel sletterige) verleden op. Ik vertelde over het filmpje, over Jelle, over Fredje… ik was een soort enorme spraakwaterval. En ook Sam vertelde eerlijk hoe zijn jeugd er zo’n beetje uit had gezien.

Hij besloot bij me te slapen. Weer zo’n hartsalto, maar nu omdat ik wist dat ik de allerlekkerste seks ging hebben die ik in tijden gehad had. Sam en ik = vuurwerk. En ik houd van vuurwerk, op alle dagen van het jaar. Voor de deur van mijn huis begonnen we dan ook al hartstochtelijk te zoenen. Super in de spotlights, maar lekker boeiend: de wereld is van ons alleen. Of naja… we stonden écht in de spotlights. Wat is dat voor irritant fel licht?

ik draai mijn gezicht naar het licht toe, maar kan slecht zien wie er tegenover mij staat. Maar eigenlijk maakt dat niets uit, want ik hoor een zin waardoor ik het in één klap ijskoud krijg: ‘Meneer, u bent bij deze aangehouden voor mishandeling.’