Maud Nachtboek van Maud 1 jun 2018, 12:54

Leestijd: 5 minuten

#45: ‘Ik ga je aangeven voor stalking!’

Na Koningsdag besluit Maud even naar haar ouders te gaan voor wat rust. Dat lijkt aardig te lukken, totdat haar moeder vertelt dat Jelle laatst ineens voor haar deur stond om te vertellen dat hij en Maud weer verkering hebben. Hij liegt ook nog eens dat Sam is vreemdgegaan en als klap op de vuurpijl ontvangt Maud een onheilspellende, anonieme sms:  „Wij moeten praten Maud. Morgen om 12.00 in het Oosterpark. En kom alleen. P.S. Ik hou niet van laatkomers. X”

Woest was ik. WOEST! Eerst komt hij mijn leven binnen galopperen als een wild paard, om vervolgens in mijn relatie met Sam te stoken. Vervolgens gaat hij los naar mijn ouders toe om ze allerlei onzin te verkondigen over dat wij zogenaamd een relatie zouden hebben en dat Sam een vreemdganger is, en als klap op de vuurpijl stuurt Jelle me ook nog eens freaky sms’jes waarin hij met dreigende toon zegt dat we moeten praten? Hij kan de pot op!

Ik ben het zo zat dat ik besluit om al eerder contact te zoeken met Jelle. Ik vraag hem via app waar hij uithangt. Wonder boven wonder reageert hij direct terug dat hij ergens in het Vondelpark aan het chillen is in zijn eentje en wat er aan de hand is. Ik vraag hem om over een uur naar het restaurant te komen en besluit halsoverkop om er bij mijn ouders vandoor te gaan. Eenmaal in Amsterdam app ik hem dat ik eraan kom. Als een woedende Lance Armstrong met drie zakken doping achter de kiezen (kan dat? Een zak doping?) fiets ik naar hem toe. Ik geloof dat ik nog nooit op mijn leven zo snel gefietst heb, maar door ziedende massa in mijn buik voel ik niks van vermoeidheid of buiten adem zijn. Ik wil Jelle alleen maar een klap verkopen en zeggen dat hij moet oprotten.

Aangekomen bij het restaurant zit Jelle al voor de gesloten ingang op de stoep. Hij ziet grauw, is duidelijk afgevallen en – heel raar – als ik dichterbij komt kijkt hij met een lievige, bijna hoopvolle blik omhoog. Maar hey, ik trap niet in die zielige ‘Lassie de hond’- blik van hem! Ik storm op hem af en voor ik het weet verlies ik mijn zelfbeheersing en sta ik te schreeuwen als een marktvrouw die haar laatste kilo haring probeert te slijten.

,,Hoe durf je mij, na al dit gezeik, nog steeds lastig te vallen Jelle?! Hoe durf je naar mijn ouders te gaan en te zeggen dat wij weer een relatie hebben? En hoezo zeg je dat Sam vreemd gaat? Wat ben jij voor zieke hond (ha, Lassie!)?!” val ik uit tegen dat muffige hoopje mens dat daar op de stoep zit.

Jelle kijkt me een tikkeltje verbaasd aan, maar herpakt zich snel. ,,Maud, ik doe het voor ons. Die jongen is niet goed voor jou!” zegt hij met grote ogen, terwijl hij op staat en mij probeert vast te pakken. Maar ik ben inmiddels zo hysterisch dat een avondje met Patty Brard zou voelen als een dagje spa. Totaal over mijn toeren dus.

,,Oké, ik had niet langs je ouders moeten gaan. Maar ik heb niet gelogen Maud. Sam gaat vreemd. Ik heb hem gezien met een ander meisje Maud. Het interesseert hem helemaal niet wat jij allemaal doet. Mij wel! Ik wil jou gelukkig maken, weer een leuk leven opbouwen samen. En daarom dacht ik dat het beter zou zijn als de band met je ouders ook meteen weer een stukje sterker wordt. Oh, het spijt me zo… maar écht, ik doe alles voor ons!”

Hij lijkt wel volkomen krankzinnig te zijn geworden. En ik trouwens ook, want bij het riedeltje over het vreemdgaan van Sam beginnen mijn oren te suizen en als Jelle zegt dat hij alles voor ‘ons’ doet, knapt er iets. Zonder dat ik erover nadenk hef ik mijn hand en sla ik Jelle met mijn platte hand vol in het gezicht. Hij kijkt me alleen maar stomverbaasd aan. En ik? Ik sla van schrik mijn hand voor mijn mond. Oeps, heb ik dat echt gedaan?

,,Maud…”, zegt Jelle, duidelijk uit het veld geslagen. ,,Oké, dat was fout”, roep ik meteen. ,,Maar wat jij doet slaat nergens op. Je infiltreert in mijn leven, je maakt mijn vriend zwart. Je zegt dat hij vreemd gaat en bemoeit je met mijn ouders. En je stuurt me allerlei enge sms’jes om een afspraak af te dwingen. Komt dat filmpje soms ook van jou?” zeg ik woest. ,,Ik ga je aangeven voor stalking!”

Als er een award zou zijn voor oenig kijken, dan heeft Jelle hem absoluut binnengeharkt. Ik heb nog nooit iemand zó verbaasd zien kijken. ,,Oké dat eerste kan ik begrijpen’, zegt hij vervolgens. ,,Maar ik heb je nooit enge sms’jes gestuurd en ik heb geen idee over welk filmpje je het hebt?” zegt hij met grote ogen. ,,Kun je me iets meer vertellen?”

Na zijn volledige verhaal te hebben aangehoord en mijn verhaal te hebben verteld, ben ik alsnog woest op Jelle, maar geloof ik wel dat hij niets af weet van het filmpje en het smsje. En zo komt het dat ik de dag erop om 11.45 strontnerveus naar het Oosterpark fiets. In mijn zak heb ik een mes, en hoewel het midden op de dag is, heb ik expres hele moeilijke kleding aangedaan zodat ik toch niet stiekem de bosjes in gesleurd kan worden zonder dat iemand het merkt.

Ik kom steeds dichterbij de afspraak. Ik begin ook steeds langzamer te fietsen. Wie staat daar? Is het een man? Is het een vrouw? Als ik op nog zo’n 15 meter van de persoon die ik zou meeten verwijderd ben, valt mijn mond open van verbazing.  Is dit degene die mij ‘gestalkt’ heeft?

,,Wat doe jij nou hier?!” is het enige dat ik mijn keel nog uit krijg…