Maud Nachtboek van Maud 10 dec 2017, 15:23

Leestijd: 5 minuten

#20 MDMA neem je niet voor culinair genot

Maud dacht dat ze met een antibioticakuurtje en een anoniem sms’je naar Mark voor de rest van haar leven van haar chlamydia af was, maar niets is minder waar. Toen ze haar stamkroeg betrad met Sam, stond er in koeienletters ‘Maud is so(a) stout’ op een poster bij de bar. Cadeautje van Catherina, de vriendin van Mark. Maud maakte rechtsomkeert en heeft zich sindsdien niet meer op de vereniging durven te vertonen. En hoewel ze weet dat vluchten niet werkt, heeft ze samen met Jessie toch een ticket naar Barcelona geboekt…

Ik hijs me voor vanavond met moeite in mijn netgewassen zwarte high waist skinny jeans, met daar bovenop een crop top met pailletten. Mijn haar laat ik los. Lachend besmeur ik Jessie met glitters. We maken ons klaar voor Elrow, een van de bekendste en leukste feestjes van Barcelona. Het is één groot rariteitenkabinet van dansers, confetti, opblaasbeesten en verkleedpartijen. Ik ben er nog nooit geweest, maar heb er zin in. Eindelijk een keer los op een plek waar niemand ons kent.

Twee dagen eerder zijn we aangekomen in de bruisende Spaanse wereldstad. Onze Airbnb zit in de wijk Gracia. Het stikt er van de leuke eettentjes en gezellige Spanjaarden. Omdat het geen hoogseizoen meer is, zijn er weinig toeristen op straat, maar dat maakt het des te leuker om rond te lopen. We hebben die eerste dagen dan ook allerlei bezienswaardigheden bekeken, waaronder natuurlijk het prachtige Parc Güell en de Sagrada Família.

Ondertussen app ik al een aantal dagen met Sam. Eerst negeerde ik zijn lieve appjes, omdat ik bang was dat hij me in de maling nam. Hij wist dat ik chlamydia had, maar was de enige die zei dat het toch geen drol uitmaakte en dat het iedereen had kunnen overkomen. Hij probeerde me telkens op te vrolijken. Gaandeweg de gesprekken bleek het écht niet belangrijk voor hem. Sam was daadwerkelijk geïnteresseerd in hoe het met mij ging, in plaats van met mijn (soa)-puni. Een paar keer per dag vroeg hij wat ik allemaal aan het doen was en vertelde hij over het leven in Leiden. De naam Bella was al die tijd niet meer gevallen…

Het appartement valt eerlijk gezegd wel een beetje tegen. Hoewel de ligging prima is, moet je eerst acht trappen op om vervolgens hijgend als een oud paard een ‘huis’ binnen te treden dat op de foto heel ruim leek, maar in reallife categorie ‘veel te kleine studentenkamer in Amsterdam’ blijkt. De inrichting is hip en simpel (daar gingen we natuurlijk op af), maar waar een bed gemaakt van houten pallets er op de foto heel tof uit ziet, blijkt het te liggen als eh… een bed gemaakt van houten pallets. Kut dus.

Ach, het is alleen om te slapen, dus echt een groot probleem maken Jes en ik er niet van. De eerste dagen banjerden we door de stad. Barça voelt alsof ik er thuishoor. Het leven draait hier om drie belangrijke s’jes: sangria, siësta en salami. Het zijn drie dingen waar ik aardig mee uit te voeten kan. We proppen ons iedere avond vol met Spaanse worstjes – alleen de vleesvariant en niet de menselijke variant – en spoelen het weg met een litertje sangria. Heerlak!

Dit wordt de eerste avond uit en Jes en ik zijn allebei behoorlijk exited. Eenmaal binnen bij Elrow worden we direct meegezogen in de techhouse beats. De mensen op het feest zijn uitgelaten, hebben kleurige kleding aan en sommigen lopen met gekke hoedjes of borden te zwaaien. We zijn niet de enigen die onszelf beglitterd hebben: zo’n beetje ieder meisje in de zaal lijkt uit de discodip gesnoept te hebben.

En dat niet alleen; de meeste mensen in de zaal lijken ook niet vies van ander snoepgoed. Ik zie veel meiden met grote pupillen die enthousiast meedeinen op de beukende tracks, maar ik moet eerlijk bekennen dat het de sfeer alleen maar ten goede komt. Iedereen is vrolijk en danst. Na een uurtje ontmoeten we een groep Nederlanders waar we de rest van de avond bij aanhaken.

„Ook een likje M?”, vraagt een van de jongens die bij de groep hoort. Waar ik een paar weken geleden nog vastberaden nee zei tegen drugs, voel ik nu dat ik toch wel nieuwsgierig ben naar dat liefdevolle goedje. Ik kijk Jessie vragend aan en als zij knikt, lik ik mijn vinger, prop ik hem in het zakje waar de jongen al de hele avond lekker op gaat en steek hem daarna in mijn mond.

Gad-ver-damme. MDMA neem je in ieder geval niet voor het culinaire genot, want wat ik vervolgens proef is het smerigste dat ik ooit in mijn mond heb gehad. En dan tel ik die keer met J’s ongewassen piemel na vier dagen Lowlands mee. Lacherig neemt Jessie ook een lik, om vervolgens mijn glas sinas uit mijn hand te rukken en hem in één teug leeg te drinken om de gore smaak weg te spoelen. Ook Jes was duidelijk geen fan van die smaak. Na een uurtje slaat het spul echter in en word ik van top tot teen helemaal warm.

De muziek, de mensen, mijn vriendschap met Jessie… alles voelt zó ontzettend fijn en leuk. Ik heb de volledige avond een glimlach op mijn gezicht en kan niet stoppen met dansen. Aan praten of flirten heb ik geen behoefte. Als een Engelse gast met de naam Macaulay mij aanspreekt, schiet ik alleen maar in de lach omdat ik aan die aan drugsverslaafde acteur van Home Alone moet denken, waarna ik hem – hoewel hij best cute is – wegwuif. Dansen wil ik. De hele avond!

Jessie daarentegen staat al anderhalf uur te tongen met een van die gasten van het Amsterdamse groepje. Met een glimlach kijk ik af en toe haar kant uit om te kijken of alles goed gaat. Als uiteindelijk de lichten in de zaal aan gaan, kijkt ze mij met grote ogen aan en trekt me naar haar toe.

„Vind je het erg als ik Dylan mee naar huis neem?”, fluistert ze in mijn oor.

VOLGENDE AFLEVERING > > >

Die kun je hier lezen: #21 Is dit wat ze noemen high on love?

< < < VORIGE AFLEVERING

WIE IS MAUD?

„Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.”