Maud Nachtboek van Maud 3 dec 2017, 15:27

Leestijd: 4 minuten

#18: Ik voel mijn ontbijt omhoog komen

Maud belandde – na een wilde nacht in bed met Fredje en een waarschuwing van Rosita – in de soakliniek voor een test. Na eerst verkeerd te zijn gelopen, kwam ze in het goede gebouw, waar ze tegenover een veel te hete dokter belandde. Omdat ze gewaarschuwd was moest Maud, die doodsbang is voor naalden, ook een hiv-test doen. Die ziekte bleek ze gelukkig niet te hebben, maar of ze verder iets mankeert… En dan kwam ze eenmaal buiten ook nog eens oog in oog te staan met haar té leuke huisgenoot Sam, die helaas al een vriendin heeft.

OMG. Dat is het enige wat er de afgelopen dagen door mijn hoofd spookt. Het leek alsof ik dat moment vanuit de soakliniek gedroomd heb, maar het is echt gebeurd. Het is uit tussen Sam en Bella. Ik moet de zin ieder uur ongeveer tien keer tegen mezelf zeggen om het echt te geloven. Het is écht uit. Ik maak écht een kans.

Toen ik tegen Sam aanliep bij de soakliniek vroeg hij meteen aan mij wat ik daar deed. Ik – kop zo ‘rood’ dat Marco Borsato er bijkans een couplet aan toe zou voegen als hij mij op dat moment gezien had – stamelde iets over een jaarlijkse check-up, waarna ik besloot dezelfde logische, maar oh zo awkward, vraag te stellen.

„Bella is vreemdgegaan”, antwoordde Sam, waarna zijn puppy-ogen zielig naar beneden keken en ik een licht trillipje dacht te signaleren. „Oh, jezus met wie?” stamelde ik, terwijl ik probeerde mijn enthousiasme te verbergen. „Met wie niet”, spuwde Sam terwijl zijn ogen vernauwden en hij zichtbaar dacht aan allerlei mogelijke manieren om zijn ex om zeep te helpen, zonder daar een zeer lange gevangenisstraf voor te krijgen.

We hadden een kort gesprekje, waarin ik hem zei dat als hij een keer zijn ei kwijt wilde (of een ei wilde bevruchten, ahum. Nee dat zei ik niet hardop #duh) hij altijd bij mij terecht kon. Daarna moest hij zijn ‘afspraak’ halen en ging ik er als een huppelende haas vandoor. Ik wist niet dat een middagje soakliniek mij zulk goed nieuws kon brengen.

Niet dat het me tot op heden nog iets heeft opgeleverd. We zijn alweer een paar dagen verder en ik heb Sam niet meer gesproken. Die arme jongen zit al dagen op zijn kamer treurige liedjes van een of andere Indiezanger te luisteren en wil niets weten van feestjes, borrels of zijn opleiding. Maar ik weet dat er altijd een soort van spanning tussen ons geweest is. En daarmee weet ik ook dat, als hij klaar is met die zeiknummers en weer eens zin heeft in een lekker feestje, ik de eerste ben die hem daar mee naartoe sleept!

Ik hoor mijn mobiel af gaan. Na een kwartier gezocht te hebben tussen de kledingstukken (schoon en vies door elkaar natuurlijk), oude kranten (want ik ben zo lekker intellectueel, maar echt tijd om te lezen heb ik nooit) en lege plastic flesjes die ik zo door de weken heen verzameld heb, besluit ik dat het tijd is om Find My iPhone in te schakelen. Ik ‘piep’ mijn mobiel op, vind hem in mijn kussensloop (like wtf?) en snak naar adem als ik zie wat er in het smsje staat. De rest van mijn soa-uitslag is bekend.

Paniekerig klap ik mijn laptop open en surf ik naar de website van de GGD. Van de zenuwen tril ik zo hard dat ik de code van mijn uitslag zo’n zes keer verkeerd intik, voordat ik op de pagina beland waar ik moet zijn. Dan voel ik al het bloed uit mijn gezicht trekken en mijn ontbijtje van granola, appel en een klein beetje yoghurt (die één dag over datum was, maar dat schijnt niet zo erg te zijn) omhoog komen.

Op het beeldscherm staan woorden die ik niet wil lezen. Misschien is het ook wel helemaal niet voor mij bedoeld. Misschien heb ik in alle nervositeit wel een verkeerde code ingetoetst en is dit de soa-uitslag van een sletterige Samantha met extensions en nepnagels die op ieder feest met haar net iets te korte rokje staat te twerken. Maar bovenaan staat echt mijn naam.

En iets daaronder staat ook echt dat ik positief getest ben op chlamydia.

VOLGENDE AFLEVERING > > >

< < < VORIGE AFLEVERING

WIE IS MAUD?

„Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.”