Maud Nachtboek van Maud 23 sep 2017, 15:29

Leestijd: 4 minuten

#8: Zeiknatte hospiteerhorror

Terugblik: Het Foetengala van Maud na de ontgroening begon leuk. Bier, jaarband, dansen, alles. Mark was er ook, zag er volgens haar megalekker uit en hij trok haar mee naar de garderobe, uit het zicht van iedereen. Dachten ze. Ze trok hem aan zijn das naar zich toe en zoende hem vol overgave. Alsof ze weer in Salou waren… Totdat ze een plens koud bier in haar gezicht voelde. Afzender: Cat, die siste dat ze van ‘haar vent’ af moest blijven. En dat ze spijt zou krijgen dat ze hier ooit lid was geworden…

Wat een FUCKING kutweer! M’n Nikes staan compleet onder water, m’n coupe is nu perfect voor als ik zou willen solliciteren in dat nieuwe spookhuis in Utrecht en dan niet als financieel medewerker… Natuurlijk ligt mijn regenjas nog thuisthuis. Het briefje met daarop een soort zelfgemaakt blokkenschema met zorgvuldig alle studentenhuizen en tijden van de hospiteerborrels erop geschreven, waaide net ook nog uit mijn handen, regelrecht in een plas water. Onleesbaar geworden.

Ik ga zo maar naar huis. Naar het huis van mijn nicht dus, die over twee weken weer terugkomt en me al vriendelijk doch gedecideerd heeft laten weten ‘niet op zoek te zijn naar een huisgenoot’. Van je familie moet je het hebben.

Ik liep net langs een etalage en zie er echt uit als een verzopen kat. Daarover gesproken… Jezus, heeft die Cat soms een mega-groepsapp aangemaakt met ‘Haal Maud niet in huis’ of ‘Maud is fout’ (flashback naar groep zes, was niet echt mijn beste lagere schooljaar) ofzo? Bij zeker vijf meisjeshuizen werd in eerste instantie heel vriendelijk de deur opengedaan. Totdat ik mijn hand uitstak en mijn naam zei.

Als blikken konden doden…. Nadat werkelijk níemand mij ook maar één vraag stelde – en ik de meisjes om mij heen hoorde praten over hun Foetengala dat echt ‘fantástisch’ was – ben ik bij alle huizen met de staart tussen de benen vertrokken. Nog vóór de rondleiding door het huis begon, waar ik me juist zo op had verheugd.

Het zal wel overwaaien. Of misschien moet ik wachten tot de storm is gaan liggen. En de lucht geklaard. Toepasselijke metaforen met dit weer, trouwens.

Ik was net bij een huis waar mijn reputatie me gelukkig nog niet had ingehaald. Maar echt een leuk huis was het niet. Het had prima Huize Muts kunnen heten, met hun ‘wil je een kopje thee en een zelfgemaakte muffin?’ Doe even normaal met je deegwaren en earl grey zeg, ik wil gewoon bier. De vijf zit al lang in de klok. Vijf voor vier ja, mooie tijd om de borrel te beginnen.

Er was eigenlijk maar een huis dat ik echt supermooi vond. Geen gesprekken over welke kleur lipgloss hun ‘allerlievelings’ was, maar gewoon over feestjes en festivals. En ik heb zeker zes boeren gehoord. Wat een verademing. En hier gelukkig geen scheve gezichten of opgetrokken secuur geëpileerde wenkbrauwen toen ik me voorstelde. Misschien ook wel omdat het een gemengd huis is, waar de macht van Cat waarschijnlijk niet tot reikt. De meisjes die er wonen, het is ongeveer fifty-fifty, leken hier ook veel relaxter. En met Bas, of Sam, in elk geval een van de jongens daar, had ik meteen een klik. Hij gaf de rondleiding door het huis dat echt gigantisch is met heel veel gangen en een soort biercave beneden, waar ‘de botste feesten worden gegeven’, knipoogde Bas. Of Sam.

In een van de kamers bleef mijn blik hangen op een fotocollage. Ik zou die ogen uit duizenden herkennen… Daar stond Mark, op de wintersport met allemaal gasten om zich heen. Met een pul bier en met opgeheven hoofd lachend naar de camera. Mijn adem stokte even, wat is het toch weer een kleine klotewereld. Sam, of Bas, kwam heel dicht naast me staan en ik voelde zijn gespierde arm door zijn huisshirt heen. ,,Dit is dus mijn kamer.” Hij kwam nog dichter tegen me aan staan. ,,Vind je ‘m mooi, Maud?”

Volgende aflevering > > >

< < < Vorige aflevering

Wie is Maud?

„Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.”