Redactie Metro
Redactie Metro Health & mind 31 jan 2025, 
Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik verzwijg dat ik een hypochonder ben’

opgebiecht-hypochonder
Pexels

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Eefje (28) durft niemand te vertellen dat ze zo’n hypochonder is.

„Het begint met een pijntje. Niks groots, het kan al een snee in mijn vinger zijn waar ik vervolgens een deurklink mee heb aangeraakt. Om maar iets futiels te noemen. Maar dan gaat mijn brein een soort eigen leven leiden. Wat als er een bacterie aan die klink zat, en zich nu in mijn lijf nestelt via dat sneetje in mijn vinger? De volgende stap is Google. Ja, ik weet het, elk slecht verhaal begint met een zoektocht via Google. Maar ik kan het niet laten. En voor ik het weet ben ik zowat terminaal en schiet de angst bij me naar binnen.

Ellendige dingen

Natuurlijk is dat sneetje en die deurklink ietwat overdreven – hoewel ik het letterlijk heb gegoogeld. Maar er zijn zoveel ellendige dingen die je kunnen gebeuren. Dat heb ik wel ondervonden toen ik op de middelbare school zat en de moeder van een klasgenoot overleed. Die vrouw was kerngezond, rende halve marathons en voelde zich hartstikke fit, tot ze op een dag neerviel en niet meer opstond. Een hartinfarct, en niemand in de buurt om maar een poging te kunnen doen om haar te redden.

Ik was niet eens zo close met die klasgenoot, maar het verhaal raakte me enorm. Het kan dus écht zomaar voorbij zijn. Sindsdien heeft dat idee me niet meer losgelaten. Ik denk bij hoofdpijn meteen aan een zeldzame ziekte, en ik hoef maar een pijnscheutje in mijn ribben te hebben en ik bel nog net niet naar 112 omdat ik bang ben dat mijn hart het begeeft. Maar ja, ik zit wel geregeld bij de huisarts die me weliswaar serieus neemt, maar ook aangeeft dat een deel in mezelf zit, en niet zozeer in mijn lijf.

Vermoeiend

Ja, ik realiseer me dat dit een probleem is, en ook dat het probleem bij mij ligt. Ik heb er in het verleden namelijk met verscheidene mensen in mijn omgeving over gepraat. En hoewel ik in het begin best serieus werd genomen – ‘Nee Eef, het is vast niks ergs hoor’ – vonden mensen mijn hypochondrie later vermoeiend. Want was ik net ‘genezen’ van pijntje één, kwam het volgende pijntje alweer op de proppen. Op een gegeven moment verwachten mensen dat je het toch een beetje loslaat en doorgaat met je leven.

En dat doe ik wel hoor, maar ik merk dat mijn hypochondrie me belemmert. Sowieso hou ik het nu nagenoeg voor me, omdat ik bang ben dat mensen me anders niet serieus nemen. Maar intussen lig ik wel uren wakker omdat ik aan het googelen ben of ik toch niet die ene ziekte onder de leden heb. Speur ik fora af naar herkenbare verhalen. En raak ik overdag steeds meer uitgeput. Toen één vriendin me laatst onverwacht een bezoekje bracht – en ik al twee nachten niet had geslapen door de spanning – schrok ze van hoe ik eruit zag. Haar heb ik het toen huilend verteld en zij heeft me op het hart gedrukt er nu echt hulp voor te zoeken, bij een professional, los van de huisarts.

Dus dat ga ik maar doen nu. Want op deze manier verder leven, dat is slechter voor mijn gezondheid dan alles wat me mógelijk kan overkomen. En dat moet ik zien te doorbreken.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer lezen over de geheimen van lezers? Deze situaties waren in de afgelopen maanden favoriet:

    Ook jouw verhaal delen? Meld je aan!

    De gegevens die je invult zijn alleen zichtbaar voor de redactie van Metro en zullen nooit worden gedeeld en/of ergens anders voor worden gebruikt.

    Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

    Het beste van Metro in je inbox 🌐

    Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.

    Reacties