Hendriëlle de Groot Health & mind Vandaag, 16:20

Leestijd: 4 minuten

Soyoung (29) kreeg op latere leeftijd de diagnose ADHD: ‘Vrouwen kunnen het beter verbergen, waardoor diagnose later komt’

Je hoort het steeds vaker: vrouwen die de diagnose ADHD op latere leeftijd krijgen. Bij Soyoung (29) kwam de diagnose pas vorig jaar aan het licht. Naast ADHD kampt ze met autisme. Dat verklaart waarom ze zich altijd al anders voelde dan leeftijdsgenoten. Ze vertelt hoe het is om daarmee te leven.

Soyoung komt uit Almere en merkte al op de basisschool dat ze andere interesses had dan haar klasgenoten. „Leeftijdsgenoten gingen vooruit qua interesses, maar ik vond dingen leuk die de meesten niet (meer) leuk vonden, zoals Studio 100, K3 en het Huis van Anubis.”

Pas toen ze naar de middelbare school ging, werd dat een probleem en viel ze buiten de boot. „Ik werd buitengesloten en gepest. Niet alleen omdat ik andere tv-programma’s keek dan mijn klasgenoten, maar ook vanwege mijn kledingstijl. Ik hield namelijk niet van merkkleding”, vertelt ze. „Ook wilden klasgenoten niet naast mij zitten en niet met mij omgaan, in de pauzes of buitenschooltijd. Daardoor voelde ik mij erg eenzaam. Het pesten was altijd mentaal, niet fysiek. Zo van: jij hoort er niet bij.”

Eerder sprak Metro met Liesbeth, die pas op haar 54ste de diagnose ADHD kreeg en zich toen eindelijk begrepen voelde.

Moeite met plannen en organiseren

Naast haar wat ‘kinderachtige’ interesses, droeg Soyoung ook geen make-up, in tegenstelling tot de meiden van haar leeftijd, wat er ook voor zorgde dat ze buiten de boot viel. Omdat ze niet lekker in haar vel zat, vanwege het pesten en buitensluiten, lukte het leren steeds minder goed en moest ze vmbo-t in plaats van havo gaan doen. „Dat kwam deels door het pesten, maar ook doordat ik moeite had met plannen en organiseren. Ik had ook geen zin in school, huiswerk en leren, liever was ik bezig met series en YouTube-filmpjes kijken en muziek maken. In die tijd zat ik ook vooral op mijn slaapkamer”, vertelt Soyoung.

„Omdat ik mij zo afzonderde, ondernam ik in de eerste en in de tweede klas bijna geen sociale activiteiten.” Ze volgde een sociale vaardigheidstraining om beter te leren omgaan met anderen. „Ik ging daarheen in de hoop dat het zou werken, maar dat was niet zo.”

Diagnose ADHD

Het was wel duidelijk dat ze vastliep in haar leven. „Bij mijn ambulant begeleider gaf ik aan dat ik het heel moeilijk vond om te rusten. Mijn kamer was heel chaotisch, ik plande te veel in en was de hele tijd moe. Zij opperde toen dat ik ADHD zou kunnen hebben.” Vorig jaar liet Soyoung een psychiatrisch onderzoek doen, waar die diagnose inderdaad bevestigd werd. Daardoor vielen veel puzzelstukjes op hun plek bij Soyoung, vertelt ze. „Ik had al heel lang dat vermoeden.”

Na de diagnose begint ze zich in te lezen over ADHD. „Vrouwen kunnen het beter maskeren, waardoor het pas laat aan het licht komt”, vertelt ze. De diagnose geeft haar rust, omdat ze zichzelf nu beter begrijpt. „Ook voel ik mij minder eenzaam, doordat ik via social media vriendinnen heb leren kennen die dezelfde interesses hebben, die bijvoorbeeld van Harry Potter en Disney houden.”

Taboe op psychische problemen

De periode van diepe eenzaamheid ligt nu achter haar, maar ze merkt dat er nog steeds een groot taboe op mentale problemen en eenzaamheid rust en dat mensen het moeilijk vinden om het bespreekbaar te maken. „Veel mensen snappen niet hoe zo’n jonge meid zich zo eenzaam kan voelen en thuis kan zitten. Ik heb daar zelf ook best veel commentaar op gehad.” Bij de meerderheid van de mensen wijst dit op onbegrip, vermoedt ze. „Ze weten niet hoe het is om met zo’n gevoel van eenzaamheid of depressie te leven. Ook is er een deel dat het gewoon niet wil begrijpen.”

Dat frustreert haar soms wel. „Vergelijk het eens met iemand die in een rolstoel zit, die vraag je ook niet of diegene gaat traplopen. Dat kan gewoon niet.” Nog steeds heeft ze soms last van haar verleden, en dan vooral van de wisselingen van basisscholen en de verhuizingen. „Daar ben ik nu van aan het herstellen. Doordat ik nu werk heb met mensen die mij wel accepteren, durf ik steeds meer.”

Op Insta open over ADHD

Op Instagram heeft ze een manier gevonden zichzelf uit te spreken. „Ik probeer daar mijn reis met ADHD te documenteren, zodat ik psychische problemen meer bespreekbaar kan maken.” Het is belangrijk dat mensen het gevoel hebben zichzelf te kunnen zijn, benadrukt ze. „Stel gewoon vragen, probeer er te zijn voor een persoon die het moeilijk heeft. Je hoeft het niet te begrijpen, maar probeer je in elk geval in zijn of haar gedachten te verplaatsen.”

Studenten gebruiken ADHD-medicijnen als ‘studiedoping’, RIVM waarschuwt voor bijwerkingen

Liesbeth kreeg op haar 54ste de diagnose ADHD: ‘Voelde me eindelijk begrepen’

Reacties