Julia Osendarp Health & mind 20 apr 2022, 07:02

Leestijd: 6 minuten

Mitzi en Evi worstelen met een eetstoornis, een hulphond helpt: ‘Een hond is er altijd voor je’

De afgelopen tijd staan instellingen binnen jeugdzorg en de GGZ niet echt in een al te goed daglicht. Integendeel: het systeem moet wellicht drastisch op z’n kop. Mitzi Langenberg (23) en Evi Kee (21) troffen elkaar als tieners in een Alkmaarse kliniek voor hun eetstoornis. Jarenlang ondergingen zij allerlei behandeltrajecten binnen de jeugdpsychiatrie. Die behandelingen laten ze voor wat het is, ze kiezen voor een andere weg. Een hulphond moet houvast bieden.

Een hulphond? Ja, een psychische sociale hulphond blijkt wellicht een oplossing in een tijd waarin de hulpverlening en allerlei systemen piepen en kraken. Jojanneke van den Berge kaart in Jojanneke en de jeudgzorgtapes de schrijnende situatie binnen jeugdzorg aan. En Charlotte Bouwman bivakkeerde twee jaar geleden, met hulphond, in het ministeriegebouw. Haar missie? Betere jeugdzorg en GGZ. 

Evi en Mitzi ondergingen jaren behandeling binnen GGZ

Maar als je niet meer in dat systeem wil, zijn er alternatieven. Zowel Evi als Mitzi worstelen met mentale problematiek en een eetstoornis. Hun leven kenmerkt zich met pieken en dalen. Soms gaat het goed, de andere dag minder. Ze leerden elkaar kennen in zo’n dal, oftewel de kliniek waar zij als zestien- en veertienjarige meisjes verbleven voor hun eetstoornis. Nu bewandelen ze wederom hetzelfde pad. „We hadden dezelfde soort problemen”, zegt Mitzi. „En daarin vonden we steun bij elkaar”, vult Evi aan.

View this post on Instagram

A post shared by M I T Z I L A N G E N B E R G (@mitzirachel_)

Beiden willen niet meer terug naar behandeltrajecten en hulpverlening. „Ik heb jaren van opnames gehad en ik heb dat als jong meisje niet als prettig ervaren”, legt Mitzi uit. „Sommige dingen moesten, maar het heeft ook z’n littekens achtergelaten. Ik heb daar nu nog last van en kreeg twee jaar geleden opnieuw een terugval. Mede door onverwerkte trauma’s uit die periodes. Ik snap dat het in sommige gevallen nodig is, maar ik vraag me af in wat voor mate. Volgens mij moet er meer samenspraak met een kind zijn.” 

Een systeem van hulpverlening

Evi deelt die gedachte. Niet al te lang geleden werd zij nog opgenomen voor haar eetstoornis en depressie. Ze heeft genoeg van alle behandeltrajecten die ze jarenlang onderging en wil een omslagpunt in haar leven. „Het lukt op die manier steeds niet, ik vind het eng en het roept ook frustratie op.” Volgens Evi is de psychische hulpverlening systematisch georganiseerd. „Je doorloopt een plan en daarvan afwijken kan niet. Terwijl ieder individu verschilt en de aanpak dus ook.”

Als Evi met de minister van Volksgezondheid mocht praten, raadde ze aan om hulpverleners breder op te leiden. En ze pleit voor meer ervaringsdeskundigen binnen de GGZ. Volgens haar gebeuren er goede en minder goede dingen. Ook volgens Mitzi valt er binnen het systeem nog winst te behalen. „Ik denk dat wanneer een kind in de molen van jeugdzorg, psychiatrie of hulpverlening komt, er ook echt hulp en behandeling moet zijn. In plaats van uithuisplaatsing zonder behandeling. Kinderen worden dan weggestopt, juist wanneer ze het hardste hulp nodig hebben.” 

Hulphond voor psychische problemen en eetstoornis

Mitzi besloot ook eind vorig jaar opnieuw, en vrijwillig, voor opname in een kliniek te kiezen. Dit nadat ze verschillende andere behandelingen probeerde. „Maar ook daar liep ik vast. De gesprekken kwamen niet op gang.” Ze leerde via social media, en de lotgenoten die ze daarop volgt, dat een hulphond uitkomst biedt voor psychische klachten. „Samen met mijn ouders heb ik bedacht om dit traject aan te gaan. Het vergt tijd om zoiets te beslissen. Maar mijn besluit staat inmiddels vast.”

Zo vast dat Mitzi afgelopen zaterdag een groep puppy’s mocht leren kennen. Eentje daarvan wordt haar hulphond, die zij onder begeleiding gaat opleiden. „Met acht weken krijg je een puppy die je met een coach gaat trainen naar jouw behoeftes.” De pup wordt dan een psychische sociale hulphond. „Die kun je niet kant-en-klaar krijgen”, lacht ze. „Evi heeft bijvoorbeeld andere behoeftes dan ik.” Voor Mitzi gaat het om structuur en ritme. „Dat is belangrijk voor mijn mentale gesteldheid. Dan heb ik iets om voor te zorgen. Daarnaast is de hond een spiegel van mijn gedrag. Ik kan zelf dingen makkelijk vermijden, maar met een hond gaat dat niet, die voelt dingen aan.” Verder kan de hulphond van Mitzi vroegtijdig spanning aanvoelen. „De hond kan signaleren dat die spanningen niet overlopen. Zodat ik niet mijn eetstoornis nodig heb om met gedachtes en gevoelens om te gaan.”

Opleiding van de puppy

Het hondje van Mitzi komt over twee weken, Evi heeft inmiddels pup Pip bij haar thuis. Ook zij besloot samen met haar ouders dat de tijd rijp was voor een hulphond. Dat is volgens haar wennen, maar ook bijzonder. „Omdat het bij mij allerlei gevoelens en gedachtes oproept. De dingen waar je mee worstelt, komen naar boven. Zoals bij mij mijn perfectionisme. Maar ik denk, doordat ik veel bezig ben met Pip, veel minder na over mijn eetgedrag. Het geeft mijn leven een ander focuspunt.”

https://www.instagram.com/p/CbE4ng8uZLy/

Pip wordt opgeleid om Evi te begeleiden in sociale situaties. „Zodat ik beter mijn grenzen kan aangeven.” Maar ook moet hij fysieke signalen leren herkennen. „Zoals het signaleren van hypo’s (laag bloedsuikergehalte, red.) of ’s nachts nachtmerries of spanning herkennen.” Evi wil dingen veranderen in haar leven en dat is voor haar een grote stap. „Ik wilde het eerder ook al, maar ik durfde het niet. Door Pip ben ik gemotiveerd. Zo moet ik bijvoorbeeld blijven eten om voor hem te zorgen.”

‘Hulphond oordeelt niet’

De twee meiden omschrijven hun huidige gemoedstoestand als „oké” en „lastig”. Maar ze kijken vooral uit naar de periode met hun hond. Wat ze willen qua werk of opleiding, weten ze allebei niet. Maar het idee dat de hulphond de komende de tijd overal mee naartoe gaat, is geruststellend. Waarom een hond de ‘pijn’ verzacht? „Het is een hond, geen mens. Ik kan goed praten met mensen en ik snap en weet veel, maar een connectie aangaan en toelaten, vind ik lastig. Dat is tot op heden niet gelukt. Ik hoop dat dat met een hond wel lukt.” Evi en Mitzi zijn het erover eens dat een hond heb bijstaat zonder oordeel. „Of je nu een slechte of goede dag hebt”, legt Mitzi uit. „Een hond is er altijd”, vult Evi aan. 

Welke weg deze twee ook bewandelen, Evi’s Pip en Mitzi’s toekomstige hondje gaan in ieder geval met ze mee.

Een opleiding tot hulphond duurt 2,5 jaar en kost ruim 21.000 euro. Evi legt uit dat het „onmogelijk” is om dat zelf te betalen. Beide dames haalden via crowdfunding geld op voor het traject. Je kunt nog steeds doneren voor de opleiding van de pups. De pagina van Mitzi vind je hier en die van Evi vind je hier.

Tranen bij kijkers na schokkende onthullingen in Jeugdzorgtapes: ‘Woorden schieten tekort’