Het verschil tussen de groene en gele kiwi: welke is eigenlijk gezonder?
Het leek wel alsof ‘ie in één keer opdook en sindsdien is ‘ie niet meer weg te denken uit de fruitschappen: de gele kiwi. Nu zeggen we wel geel, maar officieel is het de golden kiwi, hartstikke goud dus. Wat meteen duidelijk werd, is dat dit gele exemplaar een stuk zoeter is dan de wat zuurdere groene kiwi.
Maar wat is nog meer het verschil tussen de groene en gele kiwi? En welke is gezonder?
Verschil gele en groene kiwi
We belandden onlangs met onze neus in een artikel van Het Parool, waar grondig onderzoek gedaan werd naar het verschil tussen de gele en de groene kiwi. Het eerste interessante feit kwam direct naar boven: binnen het plantenrijk heb je geslachten, binnen die geslachten heb je soorten, en binnen de soorten heb je dan weer rassen.
De gele en groene kiwi zijn binnen een geslacht ontstaan, wat betekent dat de gele kiwi dus niet door kweken, maar door evolutie in ons midden is. Ook een leuk feitje: binnen de gouden of gele kiwi zijn dus weer verschillende rassen.
Verschil in aanbod groene en gouden kiwi
Grote kans dat jij vaker de groene kiwi in je fruitschaal hebt liggen dan z’n gele broer. Dit komt omdat de gouden kiwi niet het gehele jaar door verkrijgbaar is. Het Parool verklaart: „Van november tot en met februari zijn ze beschikbaar uit Italië, van begin mei tot en met september uit Chili en Nieuw-Zeeland.”
Gele of groene kiwi gezonder
Door naar de hamvraag: welke van de twee vitaminebommetjes is gezonder? Na een korte peiling om ons heen horen we het vaakst dat men groen met gezond associeert, maar vooral dat de gele wel minder gezond zal zijn ‘omdat ‘ie zoeter is’. Niks is minder waar. Want hoewel beide een supergezonde keuze zijn binnen het fruitassortiment, spant de gele kiwi toch echt de kroon als het gaat om hoeveelheid vitamine C.
Renger Witkamp, hoogleraar Voeding aan de Wageningen Universiteit, legt het uit in Het Parool: „De gouden kiwi is hier het vitamine C-bommetje, met 135 milligram per 100 gram. Meer dan de groene dus, maar ook daar is het gehalte – 79 milligram per 100 gram – behoorlijk hoog.”