Mirthe Diemel Lifestyle Vandaag, 19:15

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik wil helemaal niet ‘gezellig’ samen wandelen met mijn buurvrouw’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Marcella (44), die een smoes bedacht om maar niet met haar buurvrouw te hoeven wandelen.

„In de eerste plaats: ik bén helemaal niet sportief. Heb allerlei halfslachtige pogingen gedaan hoor, in het verleden. Hardlopen, een klasje bodypump, fitness; dat hield ik dan drie maanden vol, ging er ook helemaal voor, en vervolgens kwam de klad erin. Ik zou willen dat ik beschikte over zo’n sport ‘gen’, de adrenaline kon voelen die schijnbaar iedereen voelt als ze gaan sporten, maar ik vind er gewoon geen bal aan.

Opdringerige overbuurvrouw

Maar goed, een mens moet bewegen, dus besloot ik de drempel eens flink te verlagen en gewoon te gaan wandelen. Een keer in de week, om te beginnen, anderhalf uur lang, stevig de pas erin en verder niks. Geen doel, geen snelheidsrecords, gewoon: lopen. En ik moet zeggen: het bevalt me goed. Ik voel me fitter, de buitenlucht maakt me ook vrolijk en ik geniet van de omgeving – ik heb het geluk dat ik vlakbij zee woon en je kunt hier heerlijk wandelen in de duinen.

Ik vertelde daarover op een buurtfeestje en meteen kwam mijn amicale overbuurvrouw Brenda op me afgestormd. ‘O meid, wat léuk zeg, en zo laagdrempelig. Zeg, ik wil eigenlijk wel met je mee, kunnen we lekker samen sporten en een beetje roddelen over de buurt’. Ik wist dat ik spijt had van mijn opmerking toen ze de volgende dag al in mijn app ‘hing’ met wandeloutfits, routes in de buurt en datumprikkers. Maar ik wílde dat helemaal niet. Ik had niks met Brenda, ik heb niks met Brenda en ik krijg niks met Brenda. Veel te opdringerig, te vrolijk. Te sportief ook, want haar lijf is wel om door een ringetje te halen. Daarom snap ik ook niet waarom ze uitgerekend met mij wil wandelen.

Opgebiecht: smoes bedacht

Ik heb geprobeerd haar aardig af te wimpelen, maar Brenda is het type dat daar totaal niet naar luistert en gewoon met je meegaat. Dus liep ik ineens zeven kilometer lang naar haar verhalen te luisteren. Vogels vlogen weg, ik kon de wind niet eens meer horen suizen, want Brenda klepte er maar doorheen. En ik dacht alleen maar: hoe kan ik nou mijn anonieme rondje lopen zonder Brenda in mijn kielzog?

Niet, is het antwoord, want ik merk al dat Brenda met ‘nee’ geen genoegen neemt. Dus heb ik grof geschut ingezet en een smoes bedacht waarom ik niet meer met haar kan wandelen. ‘Werk, een nieuw rooster waar ik niet onderuit kan’, zei ik tegen haar. Ze was nogal beteuterd, sputterde tegen en kwam met andere opties, maar ik hield mijn poot stijf, zei dat ik alleen op een andere dag kon – de dag waarvan ik weet dat zij écht niet kan.

Lekker makkelijk

En nu geniet ik weer van mijn wandelingen. Hoor ik de vogels weer, voel ik me vrij. En verlost van Brenda. Ik zie haar weleens kijken achter het keukenraam, als zij zich klaarmaakt te gaan werken en ik mijn wandelschoenen aantrek en de deur uitloop. En ergens heb ik de vrees dat ze alsnog gaat proberen zich bij me te voegen. Misschien dat ik dan wel open kaart speel, maar voor nu ga ik mijn beweegredenen niet opbiechten. Ik vind het makkelijker zo.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer edities van Opgebiecht lees je hier.

Dit is waarom wandelen zo gezond (en populair!) is

Reacties