Julia Osendarp Lifestyle 28 aug 2024, 19:15

Leestijd: 4 minuten

Dilemma: ‘Ik haat mijn studie, maar durf niet te stoppen vanwege mijn ouders’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Metro deelt iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Stijn (19), die een hekel aan zijn studie heeft, maar niet durft te stoppen vanwege zijn ouders.

„Ik kom uit een ijverig nest. Mijn ouders hebben altijd veel waarde gehecht aan kennis, studie en opleiding. Ze zijn allebei hoogopgeleid en zijn vrij prestigieus in hun hobby’s, de materie die ze allemaal lezen, hun werk en ambities.

Prestigieuze ouders met hoge verwachtingen

Ik weet niet beter dan dat school altijd op één stond. Al op de basisschool moest ik in de groepjes voor ‘slimme kinderen’ belanden en deed ik thuis, onder begeleiding van mijn moeder, extra schooltaken. Ik ging uiteindelijk naar het gymnasium toe, een school bij mij in de buurt met een hele hoop rijkeluiskinderen en bollebozen.

En ook daar lag de lat hoog. Vooral mijn moeder was bloedfantatiek als het om mijn schoolresultaten ging. Een 6 halen was bij voorbaat al slecht en mijn ouders raakten door onvoldoendes volledig in paniek. Daardoor zat ik een groot deel van mijn middelbare schooltijd alleen maar in de boeken, ik nam extra bijlessen en werd door mijn ouders continu overhoord.

Belonen of consequenties

En tegenover goede cijfers stonden vaak beloningen. Aan minder goede cijfers hingen consequenties. Mijn rijbewijs, vakanties met vrienden, feestjes in het weekend of zak- en kleedgeld. Alles hing af van mijn prestaties. En als ik op school iets deed wat mijn ouders niet beviel, zoals te laat komen, straf krijgen of een minder goed cijfer halen, dan was er altijd ruzie, enorme teleurstelling of een silent treatment.

Na mijn examens wilde ik eigenlijk een tussenjaar nemen. Ik slaagde met vlag en wimpel en was gewoon even helemaal klaar met school. Ik wilde werken, wellicht op reis en gewoon met mijn vrienden zijn. Maar ik moest en zou naar de universiteit. Dus begon ik, met zware tegenzin, aan een technisch/wetenschappelijke studie, eentje waarvan mijn ouders wisten dat het een hele goede opleiding zou zijn.

Stoppen met studie

Ik heb mezelf daadwerkelijk door dat eerste jaar heen moeten slaan. Ik vind de stof oersaai, de opleiding moeilijk en ik voel me totaal niet op mijn plek daar. Ook de beroepen die ik met deze studie zou kunnen uitvoeren, lijken me vreselijk. Zeker als ik dat voor de rest van mijn leven zou moeten doen.

Ik heb het afgelopen jaar al behoorlijk wat gesjoemeld, dagen gespijbeld en gelogen over mijn resultaten. Mijn ouders hebben namelijk veel minder zicht op wat ik wel en niet doe. Maar ik woon nog thuis, ben financieel grotendeels nog van ze afhankelijk en wil geen conflict met ze. Maar deze zomer realiseerde ik me ook: ‘Ik wil dit niet’. Ik wil niet nog langer op die opleiding zitten, laat staan me in de toekomst in die wereld te begeven. Ik wil stoppen met school.

Dilemma: ‘Hoe leg ik dit aan mijn ouders uit?’

Het lukt me echt niet om nog eens drie jaar die opleiding te volgen. Om waarschijnlijk vervolgens nog allerlei masters daaraan toe te moeten voegen. Die weg lijkt eindeloos. Ik weet momenteel even helemaal niet wat ik wil, maar studeren vind ik nu verschrikkelijk. Mijn ouders hijgen continu in mijn nek en ik weet dat er allerlei represailles volgen als ik opper om te stoppen. Sterker nog, ik denk dat ze het niet eens zouden toelaten. ‘Die opleiding maak je gewoon af, daarna zien we wel weer verder’, hoor ik mijn moeder al zeggen. Maar ik kan het niet meer, echt niet. Het liefst zou ik gewoon een periode een beetje werken en bijkomen, maar ik weet gewoon dat mijn ouders dat nooit zullen toelaten. Herkennen sommigen dit? En hoe ga je om met ouders die streng zijn en hoge verwachtingen van je hebben? Ik voel me momenteel zo benauwd in deze benarde situatie.”

Wat vind jij dat Stijn moet doen? Reageer op onze Facebook-pagina of via Instagram! De reacties worden dan volgende week gepubliceerd.

Vorige week

Vorige week gaven Metro-lezers advies over het dilemma van Myrthe (30), die een vriendschap wil verbreken, maar dat lastig vindt.

„Ik zou, hoe moeilijk ik het ook zou vinden, het gesprek aangaan en aangeven dat ik de vriendschap wil beëindigen omdat we dusdanig uit elkaar zijn gegroeid dat ik me er niet prettig meer bij voel. In ieder geval zou ik het niet middels een appje doen. Dat vind ik zo’n totaal gebrek aan ruggengraat”, schrijft Miriam.

Ted zegt: „Face to face en zonder verwijten over en weer. Afsluiten met een goed gesprek. En wil de ander dat niet, dan is het volgens mij duidelijk hoe de vriendschap in elkaar stak.”

„Ga het gesprek aan, na een lange vriendschap is dat het meest correct en respectvol. Hoe die ander daar op reageert is hun zaak. Kies voor jezelf”, aldus Ke.

Edith stelt: „Waarom subtiel…? Een goed gesprek aangaan en duidelijk zijn is wel zo eerlijk. Ik heb het gedaan en had er geen moeite mee.”

En Esther vindt: „Gewoon zeggen dat jullie niet meer passen bij elkaar. Dat het heel leuk was en dat je er veel van geleerd hebt, maar dat het niet meer is.”

De Spaarrekening van Isabelle (24): ‘Mijn Gucci-bril was 350 euro’

Zoveel geld geven mensen gemiddeld uit aan een huwelijkscadeau

Reacties