Julia Osendarp Lifestyle 17 jun 2024, 07:15

Leestijd: 4 minuten

Wijsheden van 25-jarigen: volgens artsen moest Sarah leven met chronische pijn in de ziektewet, maar dat weigerde ze

Metro bestaat 25 jaar (hieperdepiep!) en daarom interviewen we verschillende 25-jarigen met een bijzonder verhaal. Zo ook Sarah Kampman (25) uit het Zuid-Hollandse Hardinxveld-Giessendam. Zij kon in haar jongere jaren niet lopen of staan zonder pijn, maar ontdekte dat er bij haar geboorte met de vacuümpomp iets misging. „De ziektewet in en chronische pijn op mijn twintigste? Ik dacht: ‘Fack no’.”

Sarah is 14 jaar als haar oma tegen haar zegt dat ze ‘recht’ moet gaan staan. Ze heeft eigenlijk altijd wel last van haar rug, maar naarmate ze ouder wordt, wordt ook de pijn erger. „De zware, zeurende en doffe pijn was chronisch. Ging ik te lang door? Dan werd de pijn steeds erger en straalde het uit naar mijn billen en benen. En ondanks behandelingen en revalidatie, vertelden specialisten me dat ik moest leren leven met de pijn. Langer dan een uur staan, ging niet. Toen ik op kamers ging, kon ik moeilijk boodschappen of het huishouden doen. Naar een feestje gaan kon ik helemaal vergeten.”

Vacuümpomp bij de geboorte

De pijn is voor Sarah zo ondragelijk dat fysiek werk niet lukt. „Mijn moeder opperde als laatste redmiddel dat ik in de ziektewet zou gaan. Ik was twintig jaar en besloot: ‘Dat gaan we dus niet doen’. Ik belandde bij een osteopaat. Die merkte op dat het probleem in mijn nek zat.”

Sarah wordt tijdens haar geboorte met de vacuümpomp ter wereld gebracht. „Achteraf gezien kan het zijn dat er iets is gaan scheuren of gaan bloeden, waardoor er littekenweefsel in mijn nek ontstond.” Sarah keert terug in het ziekenhuis en een orthopeed geeft haar gelijk. Er volgt een operatie om het littekenweefsel te verwijderen. „Artsen hebben dat vroeger nooit opgemerkt.”

Geen pijn in haar rug meer

In 2019 gaat Sarah onder het mes en er volgt daarna een lange tijd van revalideren. „Inmiddels ben ik helemaal hersteld. Na drie jaar had ik helemaal geen rugklachten meer. Ik weet nog dat ik vlak voor mijn operatie tijdens een wandeling een vlinder om mij heen zag fladderen. Zo van: ‘Het komt allemaal wel goed’. Mocht de operatie slagen, wilde ik een vlinder laten tatoeëren. En die tattoo is er gekomen.”

Na drie jaar heeft Sarah eindelijk geen pijn meer. „Ik doe aan hardlopen, paaldansen, rijd motor en rijd paard. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou kunnen. Ik ben blij dat ik nooit opgaf en samen met een osteopaat, met een bredere blik, durfde te kijken naar de oorzaak van mijn pijn. Ik kan boos zijn op de verloskundige die mij ooit ter wereld bracht, die had bij mijn geboorte moeten merken dat ik een afwijking had. Maar het is ook een mooie reis geweest, waarin ik veel heb geleerd.”

Van ‘bijna ziektewet’ naar paardencoach

Sarah is inmiddels paardencoach. Als ‘paardenmeisje’ is ze altijd al gek van de dieren geweest, dus maakt ze van haar passie haar werk. Maar wat doet een paardencoach eigenlijk? „Zelf vond ik als kind al veel rust bij paarden. Mensen komen met allerlei vragen bij een paardencoach langs. Over depressie, faalangst, trauma’s of relaties. Mensen van alle leeftijden. Paarden zijn prooidieren en leven in het wild in kuddes. Dit maakt dat ze altijd alert zijn op hun omgeving en daarom dus ook snel kleine veranderingen in ons lichaam opmerken. Wij mensen zijn biologisch gezien roofdieren en dat maakt dat ze ons goed kunnen scannen en hierop reageren.”

Door een mens bij paarden te zetten, wordt hij of zij onderdeel van de kudde, legt Sarah uit. „De paarden willen weten wie je bent. Een paard kan niet praten, maar geeft signalen af.” Sarah geeft als paardencoach vertaling van deze signalen. „Gapen, schudden, rollen of rennen. Daarmee geeft het dier inzichten over de pijn en behoefte van een persoon. Het is laagdrempelig, open, buiten, zonder oordeel en heel uniek.”

Mogelijkheden

Als het allemaal anders was gelopen, zat Sarah in haar bloeiende twintiger jaren in de ziektewet met chronische pijn. „Daarom raad ik iedereen aan die voor uitdagingen komt te staan: blijf nieuwsgierig. Stel je open voor nieuwe mogelijkheden. Houd je de deuren dicht? Dan komt er niks nieuws op je pad. Je mag natuurlijk balen en verdriet hebben. Maar zoek in kleine dingen iets moois en wees dankbaar voor wat je wel hebt. Zeker in je jongere jaren, ook als je fysiek of mentaal vastloopt, heb je nog zoveel mogelijkheden. Spreek je uit over je zorgen en durf kwetsbaar te zijn. Daar kunnen mooie dingen uit ontstaan.”

Reacties