Mirthe Diemel Lifestyle 28 jun 2024, 19:03

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik heb gelogen over de deuk in de auto’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Maureen, die niet durft op te biechten dat zij verantwoordelijk is voor de deuk in de auto.

„Wat was mijn vriend blij met zijn nieuwe auto, toen hij hem een paar maanden geleden kocht. Het is zijn eerste eigen auto; hij heeft net een nieuwe baan en hoewel het zijn droombaan is, zit er geen leaseauto bij – zijn werk is goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Dus moest er een eigen auto komen, een zwarte BMW. Een rib uit ons lijf, maar een solide wagen die zijn geld helemaal waarmaakt, aldus mijn vriend. Ik vond het allemaal prima; zolang het maar vier wielen heeft en rijdt.

Onhandig met inparkeren

Of ik wel voorzichtig wilde doen, toen ik voor het eerst met onze auto een boodschap ging doen. Ik reageerde nogal geïrriteerd, waarom zou ik dat niet doen? ‘Omdat jij nou eenmaal onhandig bent en met inparkeren en ik dan roep dat je moet remmen’, reageerde mijn vriend. Oké, point taken. Ik ben misschien wat lomp, maar rij altijd veilig. Kijk tig keer voor ik een manoeuvre maak, rij met twee handen aan het stuur, nooit te hard… dus ondanks dat mijn vriend een punt had, was ik lichtelijk beledigd.

Je begrijpt: ik kijk dus wel vijf keer uit als ik een ritje in die BMW maak, als de dood dat ik iets beschadig. Maar twee weken geleden was er net die ochtend dat ik haast had en de auto naar mijn werk nam, in plaats van de fiets, omdat ik te laat was. En ik parkeerde de auto op een parkeerplek met aan één kant een stenen muurtje, de laatst beschikbare plaats. Tja. En toen deed ik de deur net even wat enthousiaster open dan mijn bedoeling was, en kwam het portier, bam, tegen dat muurtje aan. Een deuk. Ik stond daar een partijtje te vlóeken. O, dat was een dikke deuk. Edwin zou woest zijn, dat wist ik zeker. De hele dag zat ik met buikpijn op mijn werk, ik zag er zó tegenop om naar huis te gaan. Dit zou ik de rest van mijn leven horen, dat wist ik zeker.

Opgebiecht: gelogen

En inderdaad, toen ik thuiskwam en Edwin toevallig net aan kwam lopen van het station, rende hij meteen naar me toe. Hij ontplofte bijna toen hij die deuk zag. Toen deed ik iets wat ik niet had gedacht te doen, maar ik loog glashard tegen hem. Dat ik het ook net pas had gezien, en iemand blijkbaar met het portier tegen onze auto had aangezeten maar niks had gezegd. Ik reageerde bijna verontwaardigd: hij wíst toch dat ik voorzichtig reed, waarom zou ik in vredesnaam ergens tegenaan hebben gezeten?

Edwin schrok van mijn vijandige reactie en damde in, hij geloofde me. Woest was hij nu, op de persoon die de deuk in onze auto had gemaakt. Dat mensen zo asociaal waren en nooit meer een briefje achterlieten. ‘Dat gaat ons weer knaken kosten bij de garage’, foeterde hij nog even door. Ik deed voor de vorm met hem mee, durfde natuurlijk niet meer op te biechten dat ík die deuk op mijn geweten had.

Bonje niet waard

Inmiddels is de deuk gerepareerd – een dure kostenpost – en waar ik me had voorgenomen het hele verhaal alsnog op te biechten, durf ik nu niet meer. Het voelt verkeerd en het is een vertrouwenskwestie, maar het is me de bonje gewoon niet waard. Dan gaat Edwin daarna helemáál moeilijk doen over het autorijden. Nee, ik hou het voor me, met het schaamrood op mijn kaken. Maar ik kijk nu nóg beter uit voor ik mijn portier open doe…”

Meer edities van Opgebiecht lees je hier.

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Opgebiecht: ‘De man waarmee ik zoende, bleek twee keer zo oud te zijn als ik’

Reacties