Mirthe Diemel Lifestyle 20 jun 2024, 06:01

Leestijd: 6 minuten

Nathalie werkt 25 jaar in het onderwijs: ‘Ik heb het allermooiste beroep’

Hoera, Metro bestaat 25 jaar! Maar er zijn meer mensen die dit jaar een bijzonder jubileum vieren. Zoals Nathalie Bosman-Fransen (48), die al vijfentwintig jaar in het onderwijs werkt. „Mijn collega’s begonnen ineens te zingen, dus ik deed maar netjes mee. Bleek het voor mij te zijn!”

In deze tweedelige serie spreken we mensen met een mooi jubileum. Morgen dus nóg zo’n mooi verhaal over een jubileum, houd daarvoor de site goed in de gaten. In het kader van 25 jaar Metro las je ook al de bijzondere verhalen van de 25-jarige Esmée en Sarah.

Al 25 jaar in het onderwijs: ‘Allermooiste beroep’

We gaan met Nathalie in gesprek over haar beroep, dat volgens haar het „allermooiste beroep” is. Wat waren mooie of moeilijke momenten en doet ze dit over 25 jaar bij wijze van spreken nog?

Wilde je altijd al juf worden?

„Nee, eigenlijk niet! Ik hield van dansen, volgde tijdens mijn middelbare schooltijd ook een vooropleiding aan de dansacademie in Tilburg. Helaas werd ik voor de opleiding zelf niet aangenomen toen ik klaar was met school, dus moest ik iets anders kiezen. Vrij halsoverkop, ik had maar één maand de tijd voor het studiejaar zou beginnen! ‘Is leerkracht niks voor jou?’, vroeg een bekende aan me. Ik had geen idee, dus bezocht lastminute een open dag van de Pabo.

Ja, dít is leuk, dacht ik meteen toen ik daar rondliep. Ik vond kinderen sowieso al leuk, maar kreeg ook het gevoel dat ik mijn creativiteit in dit beroep kwijt kon. De keuze heeft gelukkig alleen maar goed uitgepakt, want vijfentwintig jaar later werk ik nog steeds in deze sector – inmiddels als kleuterjuf op katholieke basisschool De Nobelaer in Oude-Tonge.”

Wat maakt werken in het onderwijs zo leuk?

„Leerkracht is echt het allermooiste beroep dat er is. Je staat continu aan, geeft het beste van jezelf om kinderen iets te leren. Naast de ouders ben jij één van de belangrijkste personen die ze een goede basis kan meegeven – door ze zelfvertrouwen te geven en ze te stimuleren in hun ontwikkeling. En ik vind het dus heerlijk dat ik mijn creativiteit kwijt kan, helemaal nu ik een kleutergroep heb.”

Hoe uit die creativiteit zich dan?

„Onlangs werkten we met het thema dinosaurussen. Op een ochtend had ik een groot ei in de klas gelegd en voetstappen op de grond getekend. Die kleuters natuurlijk in rep en roer; wat voor dier was dit, wat zou er in het ei zitten? Via een app had ik al eerder een filmpje opgenomen van een lege klas, waar een levensgrote dinosaurus doorheen liep, net echt. Dat vonden ze natuurlijk hartstikke mooi, en ook een beetje spannend. De verwondering die zij hebben, vind ik fantastisch. Het leuke aan kleuters is dat je ze overal enthousiast voor kunt maken – op latere leeftijd wordt dat wat minder.”

Heb je altijd les gegeven aan de kleuters?

„Nee, eerder gaf ik twintig jaar lang les in het speciaal onderwijs. Daar werkte ik met slechthorende kinderen met een taalontwikkelingsstoornis, autisme of gedragsproblemen. Daar heb ik altijd geleerd om in oplossingen te denken, hoe moeilijk ook. Wat kan ik doen om die kinderen te begrijpen? Hoe kan ik ze nóg beter begeleiden, ze het gevoel geven dat er naar ze geluisterd wordt? Dat ik zelf slechthorend ben, heeft me denk ik ook geholpen om me beter in die kinderen te kunnen verplaatsen.”

Heb je ook moeilijke momenten meegemaakt in die 25 jaar?

„O, zonder meer. Afgelopen jaar nog, toen kort na elkaar twee verschillende ouders overleden. Dan moet je er óók staan om die kinderen op te vangen, want het besef dat iemands vader of moeder nooit meer komt, is nogal wat. Natuurlijk emotioneerde dat me. ‘Juffen hebben ook weleens verdriet’, zei ik tegen mijn klas. Zulke gebeurtenissen neem ik ook naar huis, dat kan ook niet anders. Thuis kan ik er gelukkig over praten met mijn man, en bij mijn collega’s kan ik ook goed ventileren. Ja, zulke dingen raken me wel.”

Wat is het mooiste compliment dat je kreeg?

„Ik krijg geregeld een dikke knuffel van mijn leerlingen, dat zegt genoeg, toch? Sowieso zijn kleuters enorm puur in hun complimenten. Dan vinden ze me lekker ruiken, of heb ik een jurk aan die ze prachtig vinden. Maar ze zeggen ook andere dingen, hoor. ‘Juf, wat heb je veel rimpels in je gezicht’, hoorde ik laatst.” Lachend: „En bedankt!”

Wanneer is jouw werkdag geslaagd?

„Als alle kinderen blij naar huis gaan, of nog een laatste keer naar me toe komen en me gedag zeggen. Dan weet ik dat ze plezier hebben gehad.”

Er zijn maar weinig mensen die het vijfentwintig jaar in één werkveld uithouden, hoe lukt jou dat?

„Door mezelf uit te blijven dagen. Het scheelt dat we op school altijd met nieuwe projecten werken, zoals die eerder genoemde dinosaurussen. Maar ik verdiep me ook in andere zaken als het om de ontwikkeling van kinderen gaat, zoals prikkelverwerking en bewegend leren. Ontzettend leuk om daar een leermoment omheen te bouwen. Laatst hadden we een hindernisbaan opgezet waarbij de kinderen aan het begin een letter kregen, en ze aan het einde van die baan het juiste woord bij die letter moesten zoeken. Het is een hele andere manier van lesgeven die me nieuwe energie geeft.”

Hoe heb je jouw 25-jarige jubileum gevierd?

„Nou, dat was nogal een verrassing. Een paar maanden geleden kwam ik er bij toeval achter dat ik vijfentwintig jaar in het vak zat – ik moest wat formulieren invullen voor de salarisadministratie van school. Ik zei het terloops tegen mijn collega, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Vlak voor de meivakantie was ik druk bezig met het voorbereiden van de koningsspelen en had ik nog wat losse eindjes voor de vakantie begon. Ik moest van alles kopiëren toen een collega me riep dat iedereen moest verzamelen in de hal.

Eigenlijk had ik daar helemaal geen tijd voor, maar ik liep toch even mee. Stonden daar al mijn collega’s ineens ‘lang zal ze leven’ te zingen. Wiens verjaardag ben ik nou vergeten, dacht ik nog – dus ik maar meezingen. ‘We zingen voor jou!’ riep mijn collega toen. Ik kreeg bloemen, een bon voor de sauna, het was zo bijzonder. Ik was compleet overrompeld!”

Op naar het volgende werkjubileum?

„Voorlopig blijf ik zeker in het onderwijs werken. Geen idee of ik dit ook de rest van mijn leven blijf doen – ik kan me zo voorstellen dat mijn slechthorendheid me op den duur parten gaat spelen. Maar dan kan ik ongetwijfeld op een andere manier worden ingezet. De toekomst zal het uitwijzen; nu heb ik het nog prima naar mijn zin!”

Leerkracht worden in het voortgezet onderwijs? Je mag hopen op een vaste stagevergoeding

Lerarentekort opnieuw gestegen, is gratis opleiding tot docent het antwoord?

Reacties