Mirthe Diemel Lifestyle 24 mei 2024, 19:37

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik ga niet meer op bezoek bij mijn vriendin vanwege haar hond’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Noa (31), die opbiecht dat ze niet meer bij haar goede vriendin op bezoek wil vanwege haar hond.

„Het grappige is dat ik als kind dólgraag een hond wilde. Altijd een harige viervoeter om mee te spelen, te knuffelen en urenlang mee te wandelen. Maar mijn ouders waren tegen en ik moest genoegen nemen met een goudvis en een cavia, die in een hok in het schuurtje stond. Toen was ik uiteraard fel verontwaardigd, nu begrijp ik mijn ouders veel beter. Honden kunnen hartstikke lief zijn, maar je moet ze verzorgen, eten geven en altijd oppas regelen als je op vakantie gaat. Daarbij: ze kwijlen, verliezen haren; je huis is kortom altijd een bende.

Hondenliefhebber

Daarbij vind ik de meeste honden gewoon niet zo leuk. Ze komen vaak ongevraagd op je afrennen, springen tegen je aan en je zit meteen onder de vlekken. Nou kan ik daar nog wel tegen bij van die kleine hondjes, maar bij grotere honden vind ik het stukken vervelender.

Mijn goede vriendin Sophie ken ik al jaren, en zij was ook nooit zo van de huisdieren. Tot ze haar huidige vriend Raoul ontmoette. Een hondenliefhebber pur sang en zijn viervoeter verhuisde ook mee toen ze gingen samenwonen. Zijn hond was al wel een oudje, en overleed drie jaar geleden, tot groot verdriet van Raoul. Hij zat echt in zak en as, en Sophie had enorm met hem te doen. Dus verraste ze Raoul met een nieuwe hond, Indy.

Niets schattigs aan

Nou denk je bij de naam Indy misschien aan een schattige, zachtaardige hond, maar Indy is een nogal groot en lomp beest, helemaal niet schattigs aan. Raoul was er helemaal blij mee, dus Sophie ook. Terwijl ik alleen maar dacht: wáárom in vredesnaam? Indy is namelijk nogal een aanwezige hond. Precies zo eentje van het soort dat me de stuipen op het lijf jaagt. Ze springt ongeveer bovenop je als je binnenkomt, likt je handen kletsnat en kauwt met een beetje pech op je schoenen als je aan tafel een kop thee drinkt en denkt: ‘Wat hoor ik nou eigenlijk?’

Ik vind dat dus ongelooflijk irritant, maar vind het ook de verantwoordelijkheid van het baasje, díe moet de hond opvoeden. Alleen doen Sophie en Raoul dat naar mijn mening niet echt. Ze hebben geen puppycursus gevolgd en zeggen het weliswaar als Indy iets niet mag doen, maar vervolgens doet het beest het toch en houden ze haar niet bepaald tegen.

Baby niet mee

Sinds ik moeder ben, vind ik het helemaal een ander verhaal. Ik durf mijn baby daar niet op een kleedje te leggen met die hond in de buurt. ‘Oh, maar Indy doet niks hoor, die is heel leuk met kinderen’. Ja natuurlijk, tót ze in het gezicht van de mijne bijt – mij niet gezien. Plus: ik vind dat springerige zelf dus ook afschúwelijk.

Ik hoor mensen al denken, dan zég je er toch iets van? Heb ik wel geprobeerd, subtiel, maar Raoul reageerde letterlijk als een gebeten hond. Dat hij heus wel wist hoe hij een hond moest opvoeden en dat ze echt niemand kwaad doet, maar gewoon een beetje overenthousiast is. Sophie zat ernaast en ging er niet tegenin, wat ik vrij veelzeggend vond. ‘Ze is hartstikke lief hoor’, appte ze alleen later nog. Ik heb er niet eens op gereageerd.

Opgebiecht: ik kom daar niet meer

Inmiddels is Indy al een jaar of twee en nog steeds een – naar mijn idee – behoorlijk drukke hond. Ik merk dat ik steeds meer weerstand voel om daar langs te gaan, zeker met mijn kind. Sterker nog: ik ga er niet meer heen, weiger het gewoon. Alleen durf ik dat niet hardop op te biechten aan Sophie. Een hond ligt blijkbaar erg gevoelig bij baasjes, en ik wil ook geen ruzie ontlokken, daarvoor is de vriendschap me te veel waard.

‘Wanneer kom je weer een filmpje kijken?’, vroeg Sophie laatst, maar ik mompelde iets over drukte en dat ik nog wel zou bellen. Ik denk dat ik voortaan maar voorstel om ergens anders af te spreken, op een plek waar honden niet mogen komen. Het opbiechten durf ik misschien niet, maar no way dat ik daar nog een voet binnen de deur zet.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Opgebiecht: ‘Ik laat mijn baby soms alleen thuis’

Opgebiecht: ‘Tijdens de buurtborrel deed ik het stiekem met mijn buurvrouw’

Reacties