Roos Ravensbergen Lifestyle 26 mei 2024, 08:34

Leestijd: 6 minuten

Toen Marloes dacht dat de zon weer zou schijnen, moest grootste verlies nog komen: ‘Missie gevonden’

In onze rubriek Leven op z’n kop gaan we in gesprek met mensen die iets hebben meegemaakt wat de koers van hun leven drastisch veranderde. Een tragisch ongeluk, afkicken van een verslaving of het verlies van een kind. Deze week: Marloes, wiens partner haar slechts 14 dagen na de geboorte van hun tweede kindje verliet.

Naam: Marloes
Leeftijd: 41
Gebeurtenis: toen haar tweede kindje 14 dagen oud was, verliet haar grote liefde haar
Motto: leef je mooiste leven

Leven op z’n kop

Totdat Marloes 30 jaar oud is, verloopt haar leven „volledig volgens het plaatje”. Een mooie carrière, een fijn leven in Rotterdam, veel vakanties en mooie reizen. Maar dan wil ze met haar man een gezin beginnen en lukt dat niet. „Er was medisch gezien niks aan de hand, maar toch raakten we niet zwanger”, legt ze uit. Als dat eenmaal wél gebeurt, eindigt het drie keer in een miskraam. Ze heeft zeldzame zwangerschappen die voor haarzelf erg gevaarlijk zijn, maar mag uiteindelijk toch twee gezonde kinderen krijgen.

Als het tweede kindje van Marloes en haar man, dochter Lauren, 14 dagen oud is, verlaat hij haar. Mede vanwege het verlies van zijn moeder en „zeven heel moeilijke jaren”, belandde hij in een lastige periode. Het meest ondenkbare voor Marloes gebeurt: ze komt op een donkere plek in haar leven terecht. „Dit was juist het moment dat ik dacht: de zon gaat weer schijnen. Het waren moeilijke jaren geweest, maar als onze dochter geboren zou worden, zou het langzaamaan weer lichter worden. En toen werd ik zo op mezelf teruggeworpen, waar ik ook niet aan kon ontsnappen.”

Het leven met een peuter van twee en een baby van slechts twee weken oud laat namelijk weinig ruimte over voor „wegkwijnen op de bank”, zoals Marloes het zelf noemt. Het is in de diepte van het zijn, de donkerste periode, dat ze juist kracht vindt. „Totaal teruggeworpen zijn op jezelf, het was overleven op mijn tandvlees. Maar nu zie ik dat vooral als iets goeds, het heeft moeten gebeuren om te komen waar ik nu ben.”

‘Liefde voor altijd’

Marloes en haar man ontmoetten elkaar in Lloret de Mar, een liefde ontstaat waarvan zij „tot in mijn tenen” voelde dat het voor altijd zou zijn. Maar het verlies van zijn moeder en allerlei tegenslagen blijken te veel voor haar man, hij vertrekt. Marloes: „Hij verdween niet uit beeld, hij deed wat hij kon, zoals helpen op de spitsmomenten ‘s avonds, maar gevoelsmatig voelde ik me intens verlaten. Vaak genoeg heb ik hem ‘s nachts laten komen om één van de twee kinderen van me over te nemen omdat ik niet meer wist hoe ik de nacht anders door zou komen.”

Ondanks de hulp zijn vooral de nachten zwaar, heel zwaar. „Ik heb op sommige momenten letterlijk gedacht: ik ga nu de deur uit en ik kom gewoon nooit meer terug”, herinnert Marloes zich. Omdat haar familie een stuk verderop woont, kan ze hen ook niet bellen om snel een handje te komen helpen. „Dat ik er nooit bij weg kon, heeft het me zo door het leven in de overgave geduwd, maar daardoor ben ik ook bij mijn diepste zijn gebracht.”

‘Ik moet dat podium op’

Twee jaar nadat dit alles gebeurt, komt er ineens een duidelijk doel voor ogen: „Ik moet het podium op.” Dat kwam zomaar uit het niets, vertelt Marloes. Ze zegt na 17,5 jaar haar baan bij de Jeugdbescherming in Rotterdam op en gaat ervoor. „Uiteindelijk, na een traject met een sprekerscoach, huurde ik twee theaters af. Ik besloot er gewoon voor te gaan, maar ik dacht wel: hoezo wil ik dit, wat heb ik me nu op de hals gehaald? In de maanden voordat ik zou beginnen, ben ik denk ik wel honderd keer gesmolten van spanning. Maar beide theaters waren helemaal uitverkocht.”

Inmiddels staat ze regelmatig als spreker op het podium en vertelt ze in grote lijnen haar levensverhaal. „Dat begint bij mezelf als klein meisje, toen mijn moeder ziek werd en het eindigt met het moment dat mijn grote liefde wegging en de reis die erna kwam”, legt ze uit. De boodschap die ze overbrengt? „De wereld en wijzelf hebben veel meer behoefte aan zachtheid. Zacht zijn naar onszelf, naar elkaar, naar de wereld, naar onze kinderen.”

„Onze hele maatschappij draait om mentale kracht, wilskracht, schouders eronder enzovoort. Maar ik wil mensen met mijn verhaal laten voelen wat zachtheid naar jezelf kan doen.” En die boodschap, in combinatie met een muziekstuk, werkt: ze heeft inmiddels al 800 mensen voor zich gehad.

Daarnaast zet ze zich onder andere als spreker in voor kinderen in Nederland die niet veilig zijn. „Ik voel een enorme roeping om voor deze kinderen een nieuwe beweging in gang te zetten.” Ze heeft een inspirerende visie hoe we werkelijk verschil kunnen maken als samenleving voor deze kinderen.

Een uitgeverij pikte haar verhaal rond deze kinderen op en is van plan er een boek over uit te brengen. „Omdat ik zo diep ben gekomen, heb ik doorgekregen wat mijn missie is. Wat mijn talent is en hoe ik het kan inzetten. Sinds ik daar naar leef, lijken dingen vanzelf te gaan. Het boek bijvoorbeeld, dat leek automatisch op mijn pad te komen. Alsof het zo bedoeld is.”

Heftige levenservaringen

Tussen Marloes en de vader van haar kinderen zit het goed, maar de scheiding is doorgezet. „We zijn als exen verhuisd naar Overijssel, waar mijn familie woont, dus we wonen nu een kilometer uit elkaar. In het eerste jaar nadat hij wegging, stond ik vaak te bidden dat hij terug zou komen. Ik ben niet zo gelovig, maar dan stond ik met een sigaret buiten en dacht ik: ‘Iemand daar, doe iets. Hij moet gewoon terugkomen.’ Die eerste periode kon ik het echt niet begrijpen. Maar toen zag ik onze huwelijksdatum komen en gaan en was hij nog steeds weg. Toen dacht ik: ‘Waar houd ik nog aan vast? Er verandert niks’. En dat was het moment dat het lukte om hem los te gaan laten.”

Inmiddels is Marloes op een goed punt in haar leven. „Ik ben happy met mezelf, de kinderen, waar ik woon, hoe ik leef. Het is gewoon goed zo.” De donkere periode die Marloes heeft meegemaakt, heeft haar een belangrijk inzicht gegeven: „Op het moment dat je zo door het leven gaat, dat je in de overgave wordt geduwd, leer je dat het helpt als je steeds terug gaat naar dit moment. Naar het nu. Want als ik focus op het nu, is alles oké. Aan de toekomst denken kan angstig zijn, maar in het nu gaat het goed. In het nu heb ik overzicht, weet ik waar ik blij van word, is het leven even goed.”

Inmiddels kijkt ze dan ook enigszins positief terug op deze ervaringen. Marloes: „Zulke levenservaringen zijn soms mega heftig en eigenlijk wil je zulke dingen helemaal niet meemaken. Maar toch: juist doordat je het meemaakt, leer je meebewegen, leven in het nu, dingen accepteren. En ik denk dat dat iets is om aan vast te houden.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Andere edities van Leven op z’n kop vind je hier.

Leven op z’n kop: Lenneke zit in een euthanasietraject

Leven op z’n kop: Hayeda vluchtte als 12-jarig meisje uit oorlogsgebied en klom omhoog

Reacties