Mirthe Diemel Lifestyle 28 dec 2022, 19:36

Leestijd: 5 minuten

Dilemma: ‘Ik wil terug verhuizen naar de stad, kan ik dat maken tegenover mijn kinderen?’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Metro deelt iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Harm (35), die een paar jaar geleden naar een dorp verhuisde vanwege de kinderen, maar nu toch de stad mist en terug wil.

„Het grappige is: zelf groeide ik op in de stad. Maar als kind vond ik dat vréselijk. Nooit eens een fatsoenlijke plek om een balletje te trappen – de auto’s raasden bij ons door de straat, altijd kijken waar je loopt en een hoop getoeter, geschreeuw en andere herrie. Toen ik eenmaal op de middelbare school zat, veranderde dat. Je krijgt andere interesses, duikt vaker met vrienden de stad in, en later de kroeg. Ik genoot van die drukte, het stadse leven. Zocht mijn studentenkamer ook uit op reuring – boven een kroeg, middenin het centrum. Ook mijn vriendin is een stadsmens, we leerden elkaar kennen tijdens het introductiefeest van onze opleiding en toen er een kamer vrijkwam in mijn studentenhuis, was de optelsom snel gemaakt en woonden we samen.

Van appartement naar huis

Goed, die vierkante meters werden wel te klein toen we eenmaal waren afgestudeerd, maar als een lot uit de loterij werden we ingeloot voor een te gek huurappartement. Nieuwbouw, dus van alle gemakken voorzien, maar wel middenin het centrum – met een prachtig uitzicht over de stad. Het was ook de plek waar onze dochter Amélie een paar jaar geleden werd geboren. We hadden één extra slaapkamer, dus genoeg ruimte voor ons drieën – dikke prima. Maar goed, na een jaar begon ze te kruipen en ook te lopen – en toen was ons appartement op tien hoog met balkon ineens een obstakel. We misten een groter ‘buiten’ en toen mijn vriendin opnieuw zwanger was – Amélie was net 2 – werd onze woonruimte ook een uitdaging. We hadden simpelweg geen plek voor gezinsuitbreiding. Sasha en ik spraken er veel over en waren het er wel over eens dat we liever iets groters buiten de stad zochten. Een echt huis, met een tuin en genoeg speelruimte op straat – dus geen voorbijrazende auto’s zoals ik zelf als kind meemaakte.

Buiten spelen zonder zorgen

We vonden een huis in een naastgelegen dorp dat precies aan dat plaatje voldeed: grote tuin, speeltuintje met schommel om de hoek, basisschool op loopafstand, dat werk. En toegegeven: de grote ruimte binnenshuis was ook fantastisch. We wonen er nu twee jaar en onze kinderen vinden het heerlijk hier. Ze kunnen buiten spelen zonder zorgen, want er razen geen auto’s voorbij. Amélie gaat inmiddels naar school en onze zoon Boaz zit op de peuterspeelzaal in hetzelfde gebouw. Ook onze buren zijn leuk, dus eind goed, al goed, zou je denken.

Dilemma: saai

Maar sinds een paar maanden knaagt het aan me. We wonen hier weliswaar prima, maar dat is het dan ook. Eigenlijk vind ik het gewoon dodelijk saai in ons dorp. Ik mis de drukte van de stad, het feit dat ik niet even de deur achter me kan dichttrekken voor een biertje met vrienden in het café aan de overkant, of ’s avonds laat voor een snack – welke snack dan ook – maar vijf minuten hoef te lopen. Natuurlijk doe je zulke dingen minder snel als je eenmaal kinderen hebt, maar tóch. We gaan nu sowieso nauwelijks de hort meer op, omdat je dan al snel een halfuur onderweg bent met de auto. Het liefst zou ik daarom terugkeren naar de stad.

Schuldig

Het goede nieuws is: Sasha heeft precies hetzelfde. Laatst kwam het ter sprake en hadden we het er de hele avond over hoe we de stad misten. Als het aan ons ligt, keren we dan ook terug. En dáár wringt de schoen. Vind namelijk maar eens een eengezinswoning die aan onze huidige voldoet, en dan óók nog eens voor een schappelijke prijs. De kans is groot dat áls we iets vinden, het bij lange na niet zo ruim is als we hier zitten. Of is er bijvoorbeeld geen tuin, of zit je weer aan een drukke weg, of in een appartement. Kunnen we dat maken tegenover onze kinderen? Hoewel ik snák naar de stad, herinner ik me ook nog goed dat ik het als kind zelf niet leuk vond in de stad. Sasha heeft het er nog lastiger mee, want ze voelt zich schuldig naar de kinderen toe als we daadwerkelijk terug zouden verhuizen.

Benieuwd

Zijn we inderdaad egoïstisch bezig door alleen aan onze eigen wensen te denken? Aan de andere kant: er zijn genoeg kinderen die middenin de stad opgroeien, onszelf incluis, dus het moet natuurlijk gewoon kunnen. Meestal hoor je juist de andere kant, dat stellen uit de stad trekken omwille van hun kinderen. Ik ben daarom echt benieuwd hoe anderen hierover denken, en laat me graag inspireren.”

Vorige week

Vorige week gaven Metro-lezers advies aan Chelsey (38), die opziet tegen oud en nieuw, omdat haar vrienden illegaal vuurwerk willen afsteken.

Erwin zegt: „Vrienden respecteren de wens van de gastheer. Anders zijn het geen vrienden. Ik zou daar vooraf duidelijk over zijn: ik wil dat niet. En het gaat dus ook niet gebeuren. Daar kunnen ze dan eventueel zelf consequenties aan verbinden.”

Trijntje vindt: „Het is jouw huis, dus ook jouw regels. Als jij het niet ziet zitten dan kun je het nu nog in de hand nemen.”

Femmie denkt er anders over: „Gewoon genieten, als ze buiten zijn is het toch geen probleem? Vuurwerk is nou eenmaal elk jaar van toepassing en als jij zegt: ‘doe het niet’, dan gaan ze gewoon een straatje verderop staan.”

Abdullah besluit: „Wat ze buiten doen moeten zij weten, als ze het maar niet in je huis of tuin afsteken.”

Dilemma: ‘Onze vrienden willen voor onze deur illegaal vuurwerk knallen, kan ik nog afzeggen?’