Iris Hermans
Iris Hermans Lifestyle 24 jul 2020
Leestijd: 6 minuten

Nieuw kinderboek: ‘Donnie wil gewoon een jurkje aan naar school, punt’

Lisa schreef een kinderboek over Donnie, een cool jongetje dat een jurk aan wil, maar wordt uitgelachen door z’n vriendjes. Haar grote droom is dat Donnie een „inclusieve kinderboekenserie” wordt, bedoeld voor ouders en/of leerkrachten, als opstapje om over moeilijke dingen te praten, maar bovenal ook gewoon een spannend boek is voor kinderen.

Haar vader heeft een dak- en thuislozencentrum opgezet en de regel was: als je een dakloos iemand op straat tegenkomt die je kent, dan geef je hem een hand, „Hoe vies die ook was. Het gaat om respect voor de medemens, dat is me al vroeg bijgebracht.”

Supervrij

Daarnaast is ze ook „supervrij opgevoed”, vervolgt Lisa Maschhaupt. „Er is me wel 300 keer verteld dat het goed was als ik met een meisje thuis zou komen. Zó vaak dat ik dacht: jullie denken volgens mij dat ik lesbisch ben!” Dat is ze als een van de weinige dingen dan weer net niet.

Een kijkje in haar loftwoning in Amsterdam, dat vol staat en hangt met foto’s, sierplanten en creatieve uitspattingen, geeft een klein beetje weer van wat en wie ze is. Een opgezette wasbeer in de hoek (Ugene), een kappersstoel en een grote spiegel voor het raam, naamkettingen aan een spijker, haar boek Amsterdame in de boekenkast, een tattoo-apparaat op een plank.

Lisa is op z’n minst veelzijdig te noemen. Behalve schrijven, knipte ze mensen, had ze een sieradenlijn en zet ze als taxidermist dode dieren op, iets waarover Metro haar eerder al interviewde. „Ik wil mensen laten zien hoe een ekster eruitziet, in stilstand. Dat ze zeggen: tering hé, wat mooi.” Net zoals ze over Donnie, de hoofdpersoon in haar kinderboek dat vanaf nu besteld kan worden, waarschijnlijk gaan zeggen: tering hé, wat een coole gast.

Kleine Donnie in Drenthe

In een notendop: Donnie skate, gamet en zit op voetbal en Donnie wil een jurkje aan naar school. Hij wordt uitgelachen door z’n vriendjes en daarom draagt hij de jurken alleen in de geheime kast van z’n moeder en belandt zo in een wereld vol feest en avontuur. Donnies (in de dop) zullen zich na het lezen meer begrepen voelen en Donnies klasgenoten zullen hem daarna beter begrijpen. En hopelijk niet alleen in Amsterdam. „Het lijkt me ook supermooi als een kleine Donnie in Drenthe zich door dit boek beter gaat voelen.”

Hoe Donnie ‘geboren’ is? Om die vraag te beantwoorden, gaat ze even terug in de tijd. Om precies te zijn precies drie jaar geleden tijdens Pride Amsterdam. Met haar stichting Unboxed, dat kinderen bewuster maakt van onderwerpen als diversiteit, organiseert ze normaal gesproken elk jaar een VIP-deck voor kinderen en jongeren tijdens Canal Pride, van waar ze de botenparade op een veilige manier kunnen ervaren.

Ze raakte in gesprek met een jongen van zeven en vroeg hem wat hij vond van twee jongens die elkaar kusjes gaven. „Gadverdamme! riep hij toen uit.” Zijn vader, die ook op de boot zat, kwam meteen naar Lisa gesneld. „Hij begon zich helemaal te verontschuldigen en snapte er niéts van. We zijn echt héél erg openminded thuis, vertelde hij.”

Donnie dus

Het triggerde iets in Lisa. „Wow, dacht ik. Je kan nog zo openminded zijn, of denken dat je dat bent, het geeft geen garanties. Je moet je kind dus superactief educaten.” Wat kinderen zien op tv en lezen in boeken is toch vaak: prinsje redt prinsesje, iedereen is wit en gelukkig, legt ze uit. „Maar zo is het echte leven natuurlijk niet en het is belangrijk om dat stereotype te doorbreken en het bredere verhaal te vertellen, waarin meerdere kinderen zich kunnen herkennen.” Donnie werd geboren in haar hoofd, en na een succesvolle crowdfunding, kwam hij daadwerkelijk tot leven.

De naam Donnie vindt ze „gewoon een hele leuke kindernaam. Stoer, met een randje en heel vrolijk.” Donnie dus, en Donnie is een cool kinderboek geworden, met een totaal eigen stijl. De illustraties van Saša Ostoja, onder andere bekend van zijn werk voor Volkskrant Magazine, zijn kleurrijke kunstwerkjes op zich en de tekst is origineel. „Het is nét even wat anders dan een gemiddeld kinderboek”, lacht de schrijfster met een dik understatement. „Ik denk ook dat het leuk is voor een ouder om te lezen, het prikkelt wel, zeg maar. Veel kinderboeken zijn toch wat braafjes, dit is een eigenlijk een kunstboek voor kinderen geworden, over een onderwerp waar nog veel te halen valt.”

Serie over Donnie

Ze is niet de eerste die het onderwerp aansnijdt, benadrukt ze. „Maar het moet meer de standaard worden. Als je het aantrekkelijk maakt en een groter publiek bereikt, dan heb je iets gewonnen.” Dat het onderwerp nog steeds ‘lastig’ is, bleek wel tijdens een rondje door uitgeversland. ‘Dat verkoopt alleen in de Randstad en niet daarbuiten’, was de heersende gedachte. „Dus toen ben ik het zelf gaan uitgeven. Ik hoop dat veel ouders en ook bibliotheken het kopen. Mijn grote droom is dat Donnie op alle basisscholen komt te liggen en zo ieder kind bereikt.”

Als ze nog een stap verder droomt, zou ze voor een serie over Donnie willen gaan, waarin allerlei moeilijk bespreekbare onderwerpen, zoals racisme en pesten bijvoorbeeld, voorbij komen. „Hoe vet zou het zijn als mensen op een dag zeggen: Donnie móet je gewoon in je boekenkast hebben?!” Of als koffietafelboek, „Ook zonder kinderen. Dat mensen bij jou thuis altijd even door Donnie bladeren, net zoals dat iedereen bij ons door het Hardcore INK boek van Thunderdome bladert.”

Ze aait haar kleine viervoeter Bacon, die nooit ver weg van haar is. Ook nu ligt hij op haar te  soezen op de bank en hij doet z’n naam eer aan, streelt ze over zijn bescheiden buikje, „hij is wat aangekomen tijdens corona…” In dezelfde tijd is ze trouwens ook @eendvandaag gestart, een stripverhaal over een eendje, waarin allerlei actuele onderwerpen worden getackeld.

Chille shit

Om de zoveel tijd pakt Lisa weer iets anders op, het geeft een kick om iets nieuws te doen en te leren, beaamt de sprankelende Amsterdame. „Ik vind het te gek om gekke dingen te verzinnen. Zo ben ik nu aan het leren tatoeëren, ik heb net nummer 42 gezet.” Op iemand anders dan, al heeft ze er zelf ook een stuk of twintig , waaronder eentje van een varkentje en DeeDe, van Dexter. Met haar apparaatje heeft ze ook al een Donnie op een vriend gezet. Op z’n kuit en „Best groot… Ik kwam er toen achter dat ik kleine gekke doodles tóch leuker vind dan van die grote dingen, maar hij was er blij mee, hoor.”

De drang om professioneel tattoo-artiest te worden, is er niet. „Die had ik vroeger wel gehad, dan zette ik alles aan de kant om ergens heel goed in te worden. Nu is die onrust weg, en blijft het leuke over. Dat is heel fijn. Het is heel chill om jezelf te kunnen onderhouden met de shit die je leuk vindt om te doen.”

 

 

 

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.