Amarins de Boer Lifestyle 6 nov 2019, 05:00

Leestijd: 6 minuten

Hedwig en Jeroen zegden alles op voor een kleiner leven

Hedwig Wiebes (33) en haar vriend Jeroen Bosman (35) verruilden drie jaar geleden hun drukke levens in Amsterdam voor wat ze écht wilden: in een oude Volkswagenbus rondtrekken door Europa. Maar werd het leven beter door die radicale stap?

Hedwig en Jeroen hadden alles wat ze wilden. Een ruim appartement met een groot balkon en ver uitzicht over de westkant van Amsterdam. Er waren stapavonden, festivals en etentjes, zoveel ze maar wilden. Het kon, want ze werkten er hard voor. Hij als salesmanager bij een corporate bedrijf, zij als freelance journalist.

Hedwig schetst het beeld van drie jaar geleden. „Het leven dat we hadden gecreëerd was tof, maar ook voorspelbaar”, vertelt ze aan telefoon. Ze wonen inmiddels op Kreta. Aan de zuidkant van het eiland, „want daar is het wat ruiger en niet zo toeristisch”. „Ik deed precies wat ik wilde en alles ging ook zoals ik het wilde.” Maar is dat waar het leven om draait?, vroegen zij zich steeds vaker af.

De dag

Het was een zonnige vrijdagmiddag, ergens in juni. „Jeroen was vanwege een burn-out gestopt met zijn baan en ik verdiende niet genoeg om onze manier van leven te kunnen betalen.” Ze weet niet meer of het Jeroen of zijzelf was die het opperde, maar opeens was daar het plan: alles wat ze hadden opzeggen en verkopen, een busje aanschaffen en naar plekken reizen waar ze nog nooit waren geweest. Met als achterliggende gedachte: (een) kleiner leven.

Inmiddels zijn Hedwig en Jeroen duizenden kilometers, tientallen landen en vele inzichten verder. Hoeveel landsgrenzen ze zijn gepasseerd en waar de kilometerteller nu op staat, weten ze niet. „Daar gaat niet om”, lacht Hedwig. „Het gaat misschien nog wel meer om de reis vanbinnen.”

Instagram

En die ‘reis’ ging, vooral aan het begin van hun avontuur, met vallen en opstaan. Nee, niet alles is leuk als je huis niet meer is dan een paar vierkante meter, geeft Hedwig toe. „Had je iets nodig, dan moest de hele inboedel wijken.” Ook was ze al snel klaar met de manier waarop ze met Instagram omgingen. „Aan het begin van onze reis hadden we bedacht dat we geld met onze foto’s wilden verdienen, zodat we op een gegeven moment helemaal vrij zouden zijn.” Maar dat viel tegen. „Sponsoren vinden was lastig en dus dwong het ons tot keuzes zoals eerder weggaan van een fijne plek omdat die niet fotogeniek was. Instagram moest een bijzaak worden, maar ging onze reis dicteren.” Ze besloten de stekker uit het plan te trekken en laten het aantal likes en posts per week los.

Toch zorgde hun Instagramaccount (@hedwigwiebes) ook na dat inzicht nog voor een ander obstakel. „Door Instagram zag ik dat mensen die ook in busjes reisden, voortdurend op nieuwe plekken waren. Terwijl wij veel liever ergens twee weken verbleven, zodat we écht een rustig leven gingen leiden. De foto’s maakten ons soms bevangen en onrustig. Misten we iets? Tegelijkertijd wist ik ook: het heeft geen zin om iets voor anderen te doen.”

Na een paar maanden reizen begon de omslag. „In het begin maakten we iedere dag een planning, maar opeens beseften we dat het niet meer hoefde, want niemand zat op ons te wachten. Soms maakten we wel een plan, maar dan veranderde dat, omdat we onderweg mensen tegenkwamen of omdat we pech hadden. Dat laatste gebeurde in het begin heel veel en ook op de meest onhandige momenten. Zoals in het centrum van Marrakesh, waar we opeens te maken kregen met een oververhitte motor…”

De tijd

Na twee jaar hielden ze het leven in een busje voor gezien. „Het leven was fijn, we zijn mensen tegengekomen die we anders nooit hadden ontmoet. Ik kwam ook mezelf tegen en hoe ik naar de wereld kijk. Maar tegelijkertijd was het ook veel gedoe en waren we toe aan iets meer comfort.” Ze wonen daarom nu in een huisje op Kreta, leren er de taal, bouwen vriendschappen op en proberen te wennen aan het Griekse leven. Hedwig werkt nog steeds als freelance journalist, Jeroen inmiddels als fotobewerker. „Mijn leven lijkt weer iets meer op het leven zoals vroeger. Maar dan met een duidelijk verschil: ik neem nu de tijd voor dingen. Ook heb ik meer aandacht voor wat ik écht belangrijk vind. Ik merk bij andere mensen van mijn leeftijd dat iedereen druk is, maar ook denkt: er komt een moment dat ik alles heb gedaan en de vruchten kan plukken van het harde werken. Maar dat moment komt niet. Ja misschien met je pensioen, maar het leven is nu. Supercliché, maar niet voor niets een cliché.”

Daarnaast is er nog een groot verschil met de tijd voordat ze op reis ging, beseft ze nu. „Ik probeerde in Amsterdam te leven zoals ik dacht dat het hoorde. Onderweg heb ik ontdekt dat ik behoefte heb aan stilte en ruimte om me heen en heb ik geleerd om voor mijzelf te kiezen. Ook al ben ik de énige die het wil – als ik luister naar mezelf, ben ik zoveel meer tevreden.”

Geen gemis

Of zo’n ingrijpende stap het antwoord is op een kleiner leven? „Ik denk niet dat het zo radicaal hoeft”, zegt Hedwig. „Toen wij voor een proefnacht ergens aan de kust van Nederland sliepen, was ik verbaasd over onze vrijheid. Na die nacht voelde het alsof we een week waren weggeweest. Maar wij hadden wel het gevoel dat een radicaal besluit nodig was, omdat we wilden ontsnappen uit de wereld van hoge verwachtingen en vastgeroeste patronen.”

En dat is gelukt, vindt ze. „Mijn oude leven mis ik nooit. Ik ben heel dankbaar voor de te gekke tijd die ik in Nederland heb gehad en keur dat niet af, maar het was goed zoals het was. Ik had niet gedacht dat je in één leven zulke verschillende levens zou kunnen leiden. Maar het kan gewoon, als je de behoefte hebt.”

Plannen over de toekomst hebben ze niet. „We genieten iedere dag van het leven op het Griekse eiland. Soms voelt het onzeker, maar ik heb ook de andere kant van de medaille gezien. Ik wil niet meer leven waarin alles is uitgetekend, dus omarm die onzekerheid.”

Hedwig heeft hun hele reisverhaal opgeschreven in haar onlangs verschenen boek ‘Wat er is, over de grote behoefte naar een klein leven’.