Krijgt de modewereld steeds meer oog voor invaliden?
Tommy Hilfiger lanceerde in oktober een collectie voor fysiek gehandicapten, River Island liet in diezelfde maand een jochie met down model staan in hun nieuwste campagne. Krijgt de modewereld, een industrie die immers garant zou moeten staan voor onze gehele aardbol, hiermee meer oog voor invaliden?
Shoppen, maar dan anders
Voor modeliefhebbers zonder handicap kan het al knap lastig zijn om een passende outfit in de wacht te slepen: zo klagen we over het feit dat we nét tussen maat 36 en 38 zitten, die tegenvallende collectie van een lievelingswinkel of de talloze opties binnen de flared jeans. Je kan je wellicht voorstellen (of juist niet) hoe dit voor mensen met een beperking moet zijn: zo moet kleding enigszins makkelijk aan te trekken zijn, bij voorkeur uit een luchtig stofje bestaan en geen extra beperking opleveren in het dagelijks doen en laten. Als je in een rolstoel zit kunnen jassen niet te lang zijn: je wil immers niet dat het stofje tussen je wiel raakt. Iedere beperking vraagt weer om een andere kledingaanpak, wat een dagje zorgeloos shoppen vrijwel onmogelijk maakt.
Geen koopjesjagen
Kleding die überhaupt goed past is voor gehandicapten dus al moeilijk vindbaar, laat staan dat je een garderobe vol met mode-items kan bewerkstelligen. Het is namelijk niet zo dát er geen kleding voor gehandicapten wordt gemaakt, in tegenstelling: er zijn een aantal websites waar je terecht kunt. Die websites zijn echter voornamelijk praktisch ingesteld en berusten op maatwerk, waardoor je een stuk meer betaalt dan bij ZARA en ook minder modieus uit bent. Er zijn nog weinig bekende grote ketens die rekening houden met beperkingen: waar Tommy Hilfiger zijn kledingstukken nu aangepaste zomen en openingen hebben en sluitingen van magneten en klittenband, hoor je van een toonaangevende keten zoals H&M vrijwel niks op dit gebied.
Trenchcoats voor allen
Modeontwerpster Kelly Sue stond begin dit jaar op Amsterdam Fashion Week met haar collectie voor rolstoelgebruikers. Denk daarbij niet aan praktische windjacks, maar aan denim met patches, een jasje in luipaardprint en een comfortabele sterren-sweater, heel ‘normaal’ eigenlijk. Ze begon met het ontwerpen voor rolstoelgebruikers omdat ze drie jaar geleden deelnam aan een wedstrijd waarvoor een trendy item ontworpen moest worden die óók puur zittend gedragen kon worden. Met haar trenchcoat sleepte ze de eerste prijs in de wacht: de achterkant van de jas was lang en de voorkant een stuk korter. De wedstrijd opende uiteindelijk haar ogen. Zo vertelt ze: “Vooral de gesprekken met de modellen creëerden een moment van bewustzijn. Zij hadden het gevoel dat ze helemaal niet meer meedraaien wanneer het om kleding en mode draait, terwijl kleding een verlengstuk van je identiteit is. Als dat wegvalt, kan dat best heftig zijn. De modemerken voor fysiek beperkten zijn heel beperkt: de collecties zijn klein en je kan pakweg uit drie winkels kiezen. Je kan natuurlijk voor reguliere kleding gaan, maar dan moet je veel concessies doen. Dat is kwalijk.”
Sue’s strijders
Kelly heeft de ontwerpbijl nu neergelegd, maar wil zich nu met ‘SUE’s warriors’ inzetten voor meer bewustzijn rondom fysieke beperkingen in de mode-industrie. Volgens haar is er namelijk nog veel te halen op dit gebied: “Er is de afgelopen jaren meer openheid ontstaan rondom het thema diversiteit. Het gaat niet alleen meer over huidskleur en afkomst, maar ook steeds vaker over mensen met een lichamelijke beperking. Je ziet ze vaker in magazines en op catwalks. Toch lopen we op het gebied van kleding nog achter: ik zou willen dat kleding voor fysiek beperkten net zo’n hoekje krijgt als bijvoorbeeld positiekleding. In een winkel is dat misschien niet rendabel, maar dat valt online makkelijk toe te voegen. Ik ben gestopt met mijn kledingmerk omdat het mijn eigen visie in de weg staat: ik zou willen dat rolstoelgebruikers níet gescheiden hoeven shoppen van mensen zonder beperking, maar gewoon in dezelfde winkels terecht kunnen.”
Trend of beweging
Inderdaad, er zijn een aantal voorbeelden te noemen op het gebied van diversiteit in de modewereld: zo stond een vierjarig jongetje met Down model voor Marks & Spencer, was rolstoelgebruiker Jillian Mercado onderdeel van een Diesel-campagne en werd de catwalk in 2017 door een model met een prothese getrotseerd. Volgens Kelly is het alleen afwachten of dit soort acties vooral berusten op marketing of een integere trend. “Pas als meer bedrijven dit gaan doen en het echt ‘menens is’, zal er een gelijkwaardige shopsessie voor fysiek beperkten kunnen plaatsvinden. Hoe de media het oppakken speelt daarbij ook een rol. Je kan gehandicapten immers op twee manieren portretteren: zielig of krachtig.”