Rouw kent geen rangorde

De ochtendzon breekt door de nevel in de omgeving van Voorthuizen. Mistflarden hangen tussen de bomen, als zachte sluiers over een landschap dat ademt in stilte. Het bos ruikt naar vochtige aarde en dennennaalden, maar ik weet dat niet iedereen deze geuren als troostend zou ervaren.

Mijn tante bijvoorbeeld zij had een fijngevoelig reukorgaan. Sterke geuren, vreemde luchtjes, zelfs bloemen konden haar verstikken. Uit respect stond er bij haar afscheid geen verse bloemen op de kist, maar een kunstbloem. Eén enkele, eenvoudige bloem, als een stil gebaar van liefde.

Rob de Nijs is overleden. Een groot artiest, een stem die velen heeft geraakt. Overal klinkt zijn afscheid door in kranten, op televisie, op sociale media. Nederland neemt afscheid van een icoon.

Net zo groots

Mijn tante is ook overleden. Geen nieuwsberichten, geen massale herdenking. Maar voor ons, haar familie, was zij net zo groots. Haar warmte, haar verhalen, haar lach onmisbaar en onvervangbaar.

Rouw kent geen rangorde. Sommigen laten hun sporen na in liedjes en prijzen, anderen in de kleine dingen die je onverwachts raken. De geur van een vertrouwde plek, de stilte van een ochtendwandeling, een kunstbloem als symbool van liefde.

Hier, in de omgeving van Voorthuizen waar de wind fluistert tussen de bomen, weet ik: het is niet de grootsheid van een afscheid die telt, maar de diepte van een herinnering. En in die herinneringen leeft zij voort.

Niet in de krant. Maar wel in ons hart.

Reacties