Geef mij maar pijn!

Iemand heeft me vast schurft toegewenst. Ik heb overal jeuk. Bij jeuk moet je niet krabben. Niet krabben is een soort roze olifantje. Bovendien helpt krabben wél, want als je lang genoeg krabt, gaat de huid pijn doen. En pijn is minder erg dan jeuk.

Een paar dagen later ziet mijn huid er enorm veroorlogd uit. Ik bedenk wat de oorzaak kan zijn. Ik heb deze keer géén bramentakken uit de heg gehaald. Iets verkeerds gegeten? Geen idee!

Overdag lukt het me redelijk om niet te krabben. ‘s Nachts is het een ander verhaal. Ik heb het gevoel dat mijn beddengoed vol ongedierte zit. Ik heb jeuk op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik kan er soms maar nét bij om te krabben. En ik kan er dan niet bij om een pleister op de bloedende plek te plakken, ook zo irritant.

Tip: niet krabben

Ik activeer dokter Google op mijn mobieltje en lees allerlei mogelijke oorzaken. Schurftmijten. Een schimmelinfectie. Te warme kleding. Ander wasmiddel. Diabetes. Eikenprocessierups. Stress.
Tips zijn er ook. Niet krabben is natuurlijk de belangrijkste. Er schijnen zelfs speciale handschoenen bij de apotheek te koop die je moet dragen in bed. Daarmee kun je onmogelijk krabben. Nou, ik weet zeker dat ik die héél gauw uitdoe als ik van de jeuk wakker word. Verder moet je niet te heet douchen. Denk je dat je klachten door stress zijn ontstaan? Dan moet je zorgen dat je goed slaapt. Soms zijn ze zó grappig, die adviezen. Wie slaapt er nou goed bij stress?

Na een week zelfkastijding ga ik toch maar naar de huisarts. „Wat kan ik voor je betekenen? O, ik zie het al, wat heb jij veel uitslag! Je zult wel flink jeuk hebben.” Daarna vraagt ze alles wat ze volgens het protocol bij jeuk (wat dokter Google ook hanteert) moet vragen. Dan inspecteert ze mijn huid. Het is inmiddels een interessant landschap met rode plekjes, bultjes, krassen, korstjes en littekens.
„Ik stuur je even door naar het ziekenhuis voor wat bloedonderzoek. Die kleine paarse puntjes zijn puntbloedinkjes. Dat kan op een verminderde nierfunctie wijzen. Bel maandag maar even voor de uitslag.”

Stress bij de huisarts

Tien minuten later zit ik weer op mijn fiets, richting lab. Mijn gedachten gaan terug naar vijf jaar geleden. Even naar het ziekenhuis en met een heel foute diagnose naar huis.

Ik krijg erg veel stress van mijn bezoek aan mijn huisarts, iets waarbij ik bij dokter Google totaal geen last van had.

Ik krab nerveus aan mijn enkel die ineens enorm veel aandacht opeist. Luid toeterend stopt er, nét op tijd, een auto voor mijn neus. De mannelijke bestuurder heeft een vuurrode kop. Ik zou hem kunnen vragen of hij ergens last van heeft, maar ik weet het antwoord al.

Hij heeft last van mij, net als ik.

Reacties