We zijn hier

Mijn lieve kleine dochter Kaja was 3 jaar toen ze ontdekte wat macht was en dat moesten een hoop mieren met hun leven bekopen.

Ik vond dat niet zo erg: voordat je ergens mee leert omgaan, moet je eerst ervaren hoe het voelt en wat is er machtiger dan heersen over leven en dood. Nou ja, over dood dus vooral.

Na een tijdje vond ik het genoeg en maakte ik haar erop attent dat je eigenlijk niet iets moet nemen, wat je niet ook geven kunt. Het kwam precies zo binnen als bedoeld was en alle mieren bleven voortaan ongedeerd.

Begaan en bijsturen

Ik deed dat meestal zo in haar opvoeding: goed kijken wie ze was, haar zelf laten begaan en waar nodig tussen de regels door bijsturen. Dat was beslist geen opgave want mijn dochter is ontzettend slim, met een mild oordeel maar een sterke mening.

Toen ze 6 was en ik opmerkte dat we ‘ook op aarde zijn om een beetje voor elkaar te zorgen’, keek ze me met absolute zekerheid aan en maakte er een groot punt van dat ‘dat niet waar was’. „We zijn hier op aarde alleen maar om te leven.” Een idee waar ze echt invested in was zo bleek een paar jaar later, toen we op vakantie waren in Seattle.

We logeerden bij vrienden van mijn man, sliepen een week in hun Amerikaanse ‘game room’ en leerden het gezin van binnenuit kennen. Ik vond de Pater Familias geen leuke vader die zijn dochtertje helemaal niet lief behandelde.

De opbrengst

Ik ken mezelf: mijn gezicht leest als een neonbord en is niet bedoeld voor dat soort sociale situaties. De geplande gezamenlijke boottrip zou lastig voor me worden.

„Kaja”, zei ik, „ik kan die man niet uitstaan in hoe die doet tegen dat kind, hoe moet dat nou vandaag?”
„Ach”, zei ze, „eigenlijk ben je hier alleen maar op bezoek. Je hoeft er helemaal niks mee.”

Zo hebben we elkaar opgevoed, zij en ik. De opbrengst: we zijn hier alleen maar op bezoek. We leven om te bestaan en we maken beslist geen mieren dood.

Reacties