De Fabertjeskrant

Hallo mijnheer van S., waar brengt u ons naartoe? Naar Fabertjesland? Eh nee…

Ik wil niemand ergens naartoe brengen. Sterker nog: dat kan ik niet eens. Ik ben geen buschauffeur, trambestuurder of treinmachinist. Hooguit kapitein van ’t Kofschip of taaljagerpiloot. Dus zult u het moeten doen met deze bijdrage aan de Fabertjeskrant. Want ik denk dat ik niet de enige ben die over de ontstane gang van zaken iets te schrijven heeft. Je weet wel, dat gevalletje lintjepik.

Als ik naar mijzelf kijk, dan heb ik er enerzijds een hele carrière opzitten. Zesentwintig jaar in de ICT, omringd door allerlei machines waar ik dan digitaal aan mocht sleutelen. Maar op een gegeven moment is mij dat tegen gaan staan. En moest ik mijzelf opnieuw uitvinden. Ik bleek een halve eeuw lang een gevecht te voeren tegen allerlei stempelmachines. Vooral die ene: ‘autist’. Ik dacht teveel en voelde niet meer. Ik wilde weer voelen, onder de mensen komen, in plaats van tussen de machines.

Taalcafé

En dus moest ik het participatiepad opnieuw bewandelen. Eerst even helemaal niets. Daarna meedoen aan georganiseerde activiteiten in de buurt. Ik maak nu de stap om die zelf mee te organiseren en vorm te geven. Een urban foodfarm, een taalcafé voor anderstaligen, mensen helpen met het delen van hun gedachten en gevoelens. Vrijwilligerswerk, waar dan hopelijk een nieuwe vorm van betaald werk uit komt. Het soort werk waar soms een decoratie uit voortkomt, omdat het Zijne Majesteit heeft mogen behagen.

Ik doe dit niet omdat ik zo nodig een lintje moet verdienen. Ik doe dit uit zingeving, omdat ik mee wil doen. Uit vrije wil. Die vrijheid waar die partij van Marjolein voor beweert te staan. Ik wil niet langs de kant toekijken hoe ons land verhardt, verkilt en verloedert tot Klein Trumuskistan. Waar slechts de hardste schreeuwers met het meeste geld het voor het zeggen hebben.

Steeds hetzelfde bandje

Ik hoor het debat aan. Mevrouw is geen stempelmachine, eens. Maar wel een radio-cassettespeler waarvan de radio op de verkeerde golflengte zit en de cassettespeler steeds hetzelfde bandje afdraait. Want mevrouw vindt haar beleid belangrijker dan de manier waarop wij als mensen met elkaar omgaan. Regeert als een zonnekoningin over haar beleid. Kiest voor splinters, barsten en een groot opzienbarend schandaal.

L’éclat, c’est moi.

Reacties