2028, de tijd van chaos

Achteroverleunen is voorbij. De wereld die we kenden bestaat niet meer. Drie jaar geleden ontspoorde alles: de VS vielen Groenland binnen, de NAVO viel uiteen en Europa werd een schaakbord van dreigingen en allianties.

Nederland is nu een land van paranoia en overleven. Amerikaanse sancties en militaire dreiging hebben het dagelijks leven drastisch veranderd.

Op straat patrouilleren soldaten en schappen in de supermarkt zijn halfleeg. ‘Waakzaam blijven’ is geen keuze meer, maar een levenswijze. Dit is de nieuwe realiteit.

Marlies, een dertiger die ooit een kantoorbaan had, wordt wakker in haar appartement. Haar telefoon trilt met meldingen: ‘Amerikaanse patrouilles boven de Noordzee’, ‘Deense waarschuwing voor escalatie’ en natuurlijk: ‘Blijf waakzaam.’ Niemand weet precies waarvoor, maar de boodschap is duidelijk: blijf alert.

Grenscontroles

Ze staart naar een pak cornflakes: ‘Amerikaans product, niet kopen.’ Maar ironisch genoeg bewaken Amerikaanse drones nog steeds Europese steden.

Marlies stopt haar paspoort in haar jaszak; grenscontroles zijn verscherpt. Niemand vertrouwt elkaar. Duitsland is neutraler geworden, Frankrijk speelt dubbelspel en Nederland doet wat het altijd doet: proberen niemand boos te maken terwijl het zichzelf redt. Marlies vraagt zich af of Nederland ooit echt een kant heeft gekozen. Was de ‘neutrale’ houding van drie jaar geleden niet precies wat dit alles heeft veroorzaakt?

Op straat hangt de spanning als een naderend onweer. De geur van verbrand rubber verraadt recente rellen. Drones monitoren bewegingen, toerisme is verdwenen. Mensen reizen alleen nog voor werk, handel of om te vluchten. Nederlanders emigreren zelfs naar Zuid-Amerika of Afrika, weg van een Amerika dat Europa als opstandige kolonie behandelt.

Paranoia

In de supermarkt zijn schappen leeg. Ooit aten we avocado’s uit Mexico, nu zijn we blij met Limburgse appels. Een bord herinnert klanten: ‘Let op verdachte activiteiten. Amerikaans gefabriceerde producten melden.’ Paranoia is dagelijkse kost.

Op het werk, een crisiscentrum geworden, zoemt het van de geruchten. Amerikaanse schepen naderen Europese wateren, officieel voor ‘handelsbeveiliging’. Drie jaar geleden was Rusland de grote dreiging. Nu zit Europa klem tussen twee machten.

Bij de koffieautomaat moppert collega Kees: „De VS moeten ophouden met dreigen.” Marlies lacht schamper: „We dachten drie jaar geleden ook dat het vanzelf over zou gaan.” Haar handen trillen.

’s Avonds klinkt een sirene: „Blijf kalm. Dit is een oefening.” Niemand gelooft het. Een vrachtwagen ramt een blokkade, chaos breekt uit.

Thuis ploft Marlies op de bank, zet de radio aan. De commentator grapt: „Vroeger vreesden we recessies, nu luchtaanvallen.” Marlies lacht, al voelt het als een reflex. „Misschien hadden we drie jaar geleden moeten kiezen wie we echt waren, voordat we vast kwamen te zitten tussen deze twee grootmachten.”

Reacties