Vermomd medelijden met de fatbikegeneratie

Van de week besloot ik op de fiets naar de locatie te gaan waar ik moest werken die dag. Ik was bij mijn vriend, dus trok zijn stalen ros uit de tuin. 27 minuutjes fietsen met een zonnetje erbij. Bingo dacht ik, optimaal gebruik van een van de eerste lentedagen van het jaar.

Met goede moed, en Nederlandstalige muziek uit de 90’s-lijst van Spotify door mijn koptelefoon stap ik op het damesmodel fietsje met terugtraprem, wat al heel wat jaren heeft meegemaakt hier in Nederland. Naarmate de route vordert, word ik met regelmaat ingehaald door kinderen van middelbare school-leeftijd op elektrische fietsen en de door mijn generatie sterk afgekeurde fatbikes.

Waar ik mezelf door het vals platte Nijmegen een ongeluk trap zonder versnellingen en (voor mijn gevoel) alsmaar steil de berg op moet fietsen, schieten zij mij fluitend en kletsend voorbij, met maar een of twee keer die trappers rond halen.

Ik hoor mezelf in mijn hoofd met leeftijdsgenoten mopperen over die fatbikes, hoe de jeugd van tegenwoordig niet meer weet wat écht fietsen is, dat wij vroeger gewoon 13km naar en van school fietsten, elke dag, op een normale fiets en dat we dat ook door regen en storm gewoon deden zonder te mopperen (althans, met een gepaste hoeveelheid mopperen die hoort bij puber-zijn).

Als ik met het zweet op mijn rug de zoveelste helling op moet fietsen, de trappers van het barreltje onder mijn billen steeds trager rondkomen tot ik tot stilstand kom en ik door het zoveelste groepje scholieren voorbij wordt gezoefd, voel ik licht medelijden (lees: jaloezie, maar dat zal ik nooit toegeven natuurlijk). Want ze hebben dus geen kennis van hoe het vroeger allemaal beter was, op een barrel fietsen naar school, en ze hebben ook geen klotsoksels en een tomatenhoofd bij hun eerste les om half 9 ’s morgens en die basis in levenservaring gun je toch eigenlijk iedereen hè?

Reacties