Tabak en ik

Ik weet het nog precies: ik was 15 en kwam op een nieuwe school waar ik een nieuwe beste vriendin kreeg die me wel zou leren roken. Er leek absoluut niks verkeerd aan dat idee: je leeft op die leeftijd in het moment en daarbuiten is er gewoon niks.

‘Je moet een trekje nemen en dan doen alsof je heel erg schrikt.’ Het werkte: ik was misselijk en op slag verslaafd. Sindsdien hebben wij een haat-liefde relatie: ik hou van tabak en tabak haat mij. Haat iedereen. Lijkt je vriend, je beste, is dat niet. Is leeg en zoals Kopland schreef ‘het verlangen naar een sigaret is het verlangen zelf’.

Ik wist dat er een moment moest komen dat we uit elkaar zouden gaan. Ik hoopte natuurlijk dat we uit elkaar zouden groeien, dat ik op een dag wakker zou worden met de realisatie ‘wat gek, ik hou er niet meer van’.

Dat moment kwam niet, in plaats daarvan stierf een vriendin van me aan longkanker toen zij 40 was en ik 30. Ze liet een dochtertje van acht achter en ik besloot: dat ga ik niet zijn op mijn 40ste. Ik stopte en bleef gestopt.

Precies tien jaar later was ik op Lowlands. Wie ooit op een echt goed festival was, weet hoe dat gaan kan. Om je heen barst het los en je gaat mee. Weer beginnen bleek makkelijker dan stoppen en ik was opnieuw 7 jaar verslaafd.

En toen was daar mijn dochter… een slimmerd die wel doorhad dat iedereen die rookt eigenlijk alleen een hele goede reden zoekt om ermee te stoppen, zoals ik dat op mijn dertigste had gehad… een dochter bovendien die daar best wat emotionele chantage voor overhad:

‘Mama’, zei ze (toen had ik natuurlijk kunnen weten dat ze iets van plan was.)
‘Wij schelen 24 jaar’.
‘Klopt Kaaj’, zei ik.
‘Dus jij gaat waarschijnlijk 24 jaar eerder dood’.
‘Dat hoop ik wel’, zei ik.
‘Ga je dan van de weinige tijd die wij samen hebben, ook nog tijd afhalen?’

Slambam in de pocket. De laatste 15 jaar van mijn leven dank ik aan mijn dochter Kaja. Opdat het mooie jaren zullen zijn.

Reacties