Sommige dingen kun je niet 𝘯𝘪𝘦𝘵 zien. Hoe hard je het ook probeert!

Vaak loop ik een rondje door mijn woonplaats.

Gewoon, goed voor de beweging, mijn hoofd leegmaken en om even een frisse neus te halen. “Frisse neus” was die ene keer eigenlijk een enorme understatement, want het was zó koud dat diep inademen bijna pijn aan mijn longen deed!

Maar goed, ik ging er toch voor.

Oortjes in met rustgevende muziek of… ik weet eigenlijk niet meer precies waar ik naar luisterde. Het kan ook een interessante podcast geweest zijn. “Hoe vind je je innerlijke rust” of “de kracht van ‘nee’ zeggen”. Whatever… zoiets.

En toen gebeurde het. Ik liep langs een schitterend vrijstaand huis en zag twee vazen in de vensterbank staan. Goudkleurig. Glanzend. Wauw! Beide gevuld met een enorme bos rozen. Het leek wel een schilderij. Prachtig!

Ik stopte even en keek ernaar. Maar midden in mijn genietmoment, gebeurde er iets vreemds. Ik kreeg een soort error in mijn brein.

De vazen, die in eerste instantie zo mooi waren, hadden… geen symmetrie. De ene vaas was rond en de andere vaas was net zo groot, maar ovaal. Ovaal! Hoe?!

Ik liep een paar meter verder, in een poging om mijn focus te herpakken. Maar nee, het werkte niet. Ik draaide me om. Ik moest het nog een keer zien. Het was gewoon niet logisch! Het was een doorn in mijn oog. Een niet te verklaren probleem dat ik niet los kan laten. “Dit is niet mijn vensterbank”, zei  ik in mijzelf. “Dus waarom zou ik me hier druk over maken?” En ik liep verder.

Maar toch… iedere keer als ik er nu langs loop, voel ik het weer. De onvermijdelijke drang om naar die twee vazen te kijken. Zo ook vanochtend.

(Her) ken je dit?

Je praat met iemand en ziet dat er uit de moedervlek op zijn of haar wang een dikke zwarte haar groeit. Steeds zeg je tegen jezelf: “niet naar kijken, niet naar kijken” maar je kunt niet anders. Je hoort amper wat die persoon aan het vertellen is want het enige wat je nog kunt zien is die dikke zwarte haar!

Dat waren deze vazen voor mij.

Dus in plaats van naar dat raam kijken… kijk ik nu bewust de andere kant op en wandel ik, zonder mijn pas in te houden, verder.
Terug mijn mindfullness-momentje in om me voor te bereiden op een drukke dag.

Maar soms kun je niet ontsnappen aan de chaos van het leven… of een zwarte haar…of (in dit geval) de ‘fout’ in iemands vensterbank.

Reacties