Rob de Nijs

Ik was 6 en mijn moeder en haar beste vriendin gingen naar een optreden van Rob de Nijs in het plaatselijke wijkcentrum, waar ook de bibliotheek huisde. Het was in de tijd van zijn hits Jan Klaassen de Trompetter en Dag, zuster Ursula.

De door haar meegebrachte poster met zijn levensgrote portret en handtekening, heeft lange tijd in mijn kamer gehangen. Het spleetje tussen zijn tanden, subtiel in beeld. Mijn moeder had dit spleetje ook. „Net als Rob de Nijs”, zei ze dan, om er vanaf te zijn.

Ik kende hem als Bertram Bierenbroodspot uit Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? Samen met de hoogblonde Loekie Knol was hij een baken van veiligheid in deze jeugdserie, met rare types en zenuwslopende avonturen. Er ging iets geruststellends van hem uit.

Vrijen

Als kind voelde ik lichte schaamte bij zijn hit Zondag, vanwege het woord vrijen, door Rob de Nijs wellustig gezongen in het bijzijn van mijn ouders. Erger, zij zongen mee.

Ik kijk naar de foto’s bij zijn overlijdensbericht. Rob de Nijs was een stuk. Ja, zo zei men dat. Achteraf gezien seksistisch, maar dat vonden mannen toen niet erg. Zijn stem was serieus mooi: warm, in balans. Hij zong moeiteloos.

Ik heb hem zelf ook ooit live zien optreden, samen met mijn vriendinnetje Brigitte; we waren 17. Hij zat in het aanbod van ons theaterabonnement bij de Stadsgehoorzaal in Vlaardingen. We zongen in die tijd mee met Madonna en Michael Jackson.

Sexappeal

Giechelend en verbaasd zaten we tussen volwassen vrouwen die zich hoorbaar verkneukelden bij zijn komst. De zaal ontplofte bij Malle Babbe. Hij had de sexappeal van een boyband, maar dan in zijn eentje. Bij het inzetten van Zondag wisten we niet hoe we het hadden. Zelden zulke uitbundige en genietende vrouwen gezien. Zó veel, en allemaal tegelijk. Het melancholieke Foto van vroeger maakte ons stil.

Er hing een poster in de gang bij ons thuis, met de contouren van een naakte vrouw (haar silhouet) met lange haren, wandelend langs de branding op het strand, gekleurd door het diepe oranje van de ondergaande zon. Het was de tijd van de deurposters voor volwassenen. De stem van Rob de Nijs, met zijn warme timbre – zingend over vrijen en ‘Malle Babbe, je lekkere kont’ – paste naadloos in die sfeer.

Reacties