De instelling

Ik lig wakker in bed. Ik hoor geluiden op de gang. Ik ben één van de negentien personen die zo meteen acte de présence moeten geven. Gedurende de nacht zijn ze drie keer op mijn kamer geweest om te kijken of ik nog in leven was of dat ik hulp nodig had bij iets. Ik heb pijn en hele slechte gedachten.

Zo gaat het iedere nacht weer opnieuw. Het is 8.30 uur, ik moet gedoucht worden, mijn wonden dienen verschoond te worden, ik krijg nieuwe handdoeken en mijn bed wordt verschoond.

Over een half uurtje dienen we aan het ontbijt te verschijnen. Niemand is ooit op tijd en de rollators en rolstoelen racen door de gangen in tijden die Max Verstappen jaloers zouden maken. Iedereen heeft zijn eigen designated ontbijt en sommigen eten helemaal niets. We leven van de liefde, we zijn immers over the hill. 65 plussers! De oudste is op dit moment 92. Tegen 9.20 uur zijn we klaar, maar we moeten blijven zitten tot 9.30 uur, dat zijn immers de regels.

Oude leventje

Ik voel me uiterst belabberd, heb nog twaalf uur voor de boeg alvorens ik weer terug op mijn slaapkamer naar het binnenste van mijn ogen kan gaan kijken. Wat doe ik: er is een pc in het restaurant van de verpleegkliniek waar ik de rest van mijn leven dien te blijven. Daar tokkel ik de hele dag op de pc en tracht nog wat van het leven mee te krijgen. Mijn Facebookpagina telt 39 leden en ik probeer op deze manier nog wat van mijn oude leventje mee te krijgen. Hoe gaat het met iedereen? Toen ik zo’n zeven jaar geleden verplicht ben opgenomen, eindigde mijn leven. Mijn vrouw heeft zich onlangs van me laten scheiden. Niet dat ik haar nog ooit zag, maar ze wilde het zo. Mijn zoon zie ik maar mondjesmaat. Ik zal wel veel kapot hebben gemaakt in mijn vorig leventje, maar ik weet er niks meer van. Al scrollend door de vele internetpagina’s maak ik de balans op.

Ik heb zes Facebookpagina’s: PSV, Max Verstappen, filmnieuws, tv-series, boeken en natuurlijk mijn profielpagina. Een vrijwilliger verschijnt naast mij en zegt dat ik fysiotherapie heb. Verschrikkelijk! Daar heb ik totaal geen zin in, maar het wordt van mij verwacht en als ik weiger ben ik nog verder van huis.

Wrak

Mijn lichamelijke gebreken zijn sowieso onmenselijk. Ik voel me als een volledig wrak. Tijdens mijn internetsessies is de pijn bijna ondraaglijk. Toch tokkel ik verder. Zo meteen naar de wc, maar als ik terugkom zit er misschien iemand anders voor het scherm, kan ik dat risico wel nemen. Maar dan spelen maagkrampen weer op, ik moet dus wel. Als ik de computer verlaat, worden mijn gegevens automatisch gewist. Ik moet dus een en ander goed opslaan om na de pitstop weer door te kunnen. 12.00 uur eten, daar moet ik verschijnen, anders krijg ik straf. Geen lolly en in de hoek. In het restaurant doe ik aan stresseten, chocoladerepen, cola en stukken vla. Te ongezond, mag ook weer niet. Oké, kan ik nog inkomen, ben 8 kilo aangekomen in een maand. De patiënten die mijn verblijf met me delen, lopen gillend en schreeuwend door de gangen en het restaurant. Ik zit net op een centrale plek om al het leed de revue te zien passeren. Daar ben ik de hele dag mee bezig.

‘s Middags heb ik een lange sessie, van 12.30 tot 16.30 uur. Dan is de nood het grootst, krijg de tijd niet om, maar wat moet ik anders? Patiënten komen en gaan met vragen en een verzoek om ook op de pc te mogen. Dat moet dan maar, ben ik ook verplicht. Na het avondeten van 17.00 uur zit ik nog twee uurtjes op de pc en dan is het medicatietijd zoals Jack Nicholson het te horen kreeg in One Flew Over The Cuckoo’s Nest. Ik zit in dat koekoeksnest, ben immers zelf nurse Ratched afhankelijke patiënt. Dan ga ik eindelijk liggen en kijk drie uurtjes tv. Acht uur naar het plafond kijken en dan weer: eat sleep repeat!

Reacties