De onzichtbare tussenfase

De laatste tijd valt het me steeds vaker op hoe verschillend onze levens eruitzien op deze leeftijd. Als ik om me heen kijk, heb ik een vriendin die de wereld rondreist – van land naar land, zonder vaste planning. Maar ook een vriendin met vier kinderen, een huis en een vaste baan.

En ik? Ik bevind me ergens daartussenin.

Soms voelt het alsof er geen vaste route bestaat voor deze fase. Alsof iedereen zijn eigen tempo volgt, zijn eigen keuzes maakt – zonder handleiding, zonder duidelijke bestemming. En misschien is dat ook wel precies wat het zo verwarrend maakt: dat alles kan, maar niets vaststaat.

Op mijn 28e besloot ik mijn vaste baan op te zeggen om een master te gaan volgen. Het was een fijne baan, maar ik had de behoefte om me verder te ontwikkelen. Om even afstand te nemen van het werkende leven en mezelf opnieuw uit te dagen, te focussen op andere ambities.

Waar naartoe

Ik heb veel in het buitenland gewerkt en ik reis nog steeds regelmatig – voor werk of gewoon, omdat ik er blij van word. Ik geniet van het leven dat ik heb, ook al weet ik soms niet precies waar het naartoe gaat.

Momenteel werk ik voor mezelf, ik studeer, sport, heb een sociaal leven en tegelijkertijd geniet ik van de rust die het leven mij biedt. Ik weet wat ik wil, maar soms weet ik het ook helemaal niet.

Dit zijn de momenten van twijfel. Niet zozeer over de keuzes die ik heb gemaakt, maar over het tempo waarin alles lijkt te moeten. Soms voelt het alsof ik achterloop. Alsof ik iets ‘moet’ hebben – een carrière, een plan, een richting – terwijl ik juist bewust heb gekozen om die druk even los te laten.

Zoeken, schakelen

Ik ben niet meer die twintiger die overal onbevangen doorheen gaat, maar ook nog niet op een plek waar alles vaststaat. Het is een tussenfase waarin ik veel leer, maar ook vaak stilsta bij wat nog open ligt. Of ik het erg vind? Zeker niet. Lastig? Dat soms wel.

29 voelt namelijk als onderweg zijn zonder duidelijke bestemming. Het is zoeken, bijsturen, schakelen. Soms voelt het klein, onzeker, maar het is óók echt en levend.

En misschien is het juist oké om het even niet te weten. Om niet alles op een rijtje te hebben, maar wél in beweging te blijven. Ik ben nog onderweg. Misschien een beetje langzaam, misschien met omwegen, maar ik weet: ik ben in beweging…

Reacties