Het verhaal van…

Als geboren en getogen Amsterdamse volgde ik met plezier de televisieserie Het verhaal van Amsterdam. Het werd tijd om eens ‘back to my roots‘ te gaan. Uit de podcasts van die serie kozen mijn reisgenoot en ik voor de Jordaanwandeling.

De informatie over de bezienswaardigheden was interessant. Zoals over het dempen van grachten. Het maakte de leefomstandigheden tezamen met gezondheidszorg, betere woningen en onderwijs voor arme mensen uit deze volksbuurt beter.

Openbaar vervoer

De binnenstad van Amsterdam is autoluw gemaakt. Na jaren van A naar B met de auto en nu overgeleverd zijn aan het openbaar vervoer, was voor mij een uitdaging. Mijn reisgenoot, ervaringsdeskundige in reizen met openbaar vervoer, stapte voor mij in de bus en scande haar ov-chipkaart. Geen pieptoon. Een medereizigster ging uit haar dak: „Je moet je kaart ertegenaan houden.” Vanuit haar strategische zitplaats achter de buschauffeur, kon ze goed toezicht houden. Zeker voor haar chauffeursdiploma gezakt. Mijn pinpas werkte gelukkig perfect.

De bus reed door de buurt waar ik gewoond heb. Het Burgerweeshuis, het Olympisch stadion, de eerste Febo. Een nostalgisch moment.

Bij het Stedelijk Museum stapten we over op de tram. Handig: door alle beeldschermen in de tram is het tegenwoordig bijna onmogelijk om haltes te missen.

Hindernisbaan

Het startpunt van de wandeling lag naast een woonschip. De route vraagt om multitasking: luisteren, kijken en op je omgeving anticiperen. Fietsen, brommers en bestelbussen flitsten langs mij heen. Wegwerkzaamheden, bloembakken en diepliggende souterrains maakten de wandeling tot een soort hindernisbaan. Maar er was veel moois te bekijken. Zoals nauwe straatjes waar mensen in kleine huisjes bijeengepakt gewoond hadden. We oefenden ‘de zwembadpas’ van Kees de Jongen op het Theo Thijssenplein. We dronken een cognacje bij café Lowietje, de stamkroeg van Baantjer. Daarna een half uur van bezinning in de Westerkerk door het luisteren naar orgelmuziek. Dat laatste nooit meer.

Het gelui van kerkklokken van de Westertoren heb ik veel gehoord tijdens logeerpartijen bij mijn grootouders op de Rozengracht. Het oorspronkelijke pand bestaat niet meer. De sloop begon toen zij er nog in woonden. Hun verhaal haalde de krant. Korte tijd daarna overleed mijn oma.

Bij zo’n wandeling hoort bezoek aan een horecagelegenheid. De keuze is enorm. Cafés, eettentjes en koffiebars.

Deze stadswandeling krijgt van mij een dikke 10. Onderweg in de trein planden wij meteen een nieuwe wandeling: ‘Noord, in volle vaart vooruit’. De volgende uitdaging met het openbaar vervoer is een tochtje met de veerboot over het IJ.

Reacties