Mijn dochter verdwijnt in de mist en ik met haar

Op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis is het een komen en gaan van patiënten. Mijn dochter ligt daar ook, zich nauwelijks bewust van de urgentie. Haar bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte vertellen een verontrustend verhaal.

De diagnose: een longembolie. Onmiddellijk krijgt ze bloedverdunners en moet ze dagenlang in het ziekenhuis blijven. Ik zit niet naast haar bed. Ik mag er niet zijn. Voor haar besta ik niet.

Mijn dochter lijdt aan schizofrenie. In haar werkelijkheid ben ik het kwaad, de vijand, degene die uit haar leven geweerd moet worden. Soms is haar afkeer zo diep dat ze me in ingesproken berichten naar het dodenrijk wenst met een gedetailleerd stappenplan erbij.

Wens van de cliënt

Het was puur toeval dat ik hoorde van haar opname, een flard van informatie die op mijn pad kwam zonder dat iemand zich daarvan bewust was. De ggz, die haar begeleidt, vindt dat ik vanwege ‘privacy’ geen recht heb op informatie. Ik besta niet, want de wens van de ‘cliënt’ staat boven alles. Alsof zij een wilsbekwame cliënte is wier denkbeelden niet door ziekte zijn aangetast. Alsof ik geen moeder ben die al twintig jaar probeert te reiken naar een dochter die verdwijnt in de mist van haar hoofd.

Hoe zou het nu met haar gaan? Wat als ze overlijdt? Zal ik dan ook niets horen? De gedachte snijdt door me heen. Het liefst zou ik haar hand vasthouden, een bos bloemen op haar nachtkastje zetten, een kaart met lieve woorden neerleggen. Maar ik weet: mijn aanwezigheid zou haar ontregelen. Haar hartslag zou stijgen, haat zou haar overnemen. En eerlijk? Voel ik me veilig? Haar bedreigingen zijn al even geleden, maar de woorden blijven als schaduwen hangen.

Rouw om levende dochter

Ik verdwaal in het landschap van de ggz, waarin ouderliefde geen bestaansrecht heeft. Ik rouw om mijn levende dochter, om de twintig jaar die ons ontnomen zijn. En ik vrees de dag dat haar naam achteraf fluisterend mijn oor bereikt. Dat zelfs haar dood een geheim blijft, verzonken in de mist waarin zij al zo lang verdwaald was.

Hoeveel ouders zwijgen, terwijl ze dezelfde pijn dragen?

Reacties