Diplomatiek theekransje met dictators

Het koninklijk paar is aangekomen in Kenia en Mark Rutte was op 13 maart in de VS voor een gezellig gesprek met Donald Trump… Bezoekjes die, ondanks hun nobele bedoelingen, de indruk wekken dat ze hun diplomatieke missie hebben opgevat als een soort politieke theekransjes. Hoe werkt dat?

Gewoon, je draait een bezoek aan landen die iets minder gedaan hebben met mensen en met rechten dan een gemiddelde bouwmarkt met de ‘Alles voor de Klant’-belofte. En dan, als een soort high society-variant van je buurman die aanbelt om te klagen over kattengeur, gaan ze zitten en zeggen: „We willen de dialoog aangaan en positieve invloed uitoefenen.”

Maar waarom zouden we reizen naar landen waar de vrijheid zoveel waard is als een kortingsbon met een krascode, die het niet blijkt te doet?

Wansmakelijk

Waarom zou je een kopje koffie drinken met leiders die met een glimlach verkiezingen winnen die zelfs Kim Jong-un te wansmakelijk zou vinden? De altijd voorgehouden reden is „We willen de dialoog aangaan en positieve invloed uitoefenen.” Als je je afvraagt hoe dit werkt: het is hetzelfde als proberen een peuter met een koekje te overtuigen om te stoppen met schreeuwen. Spoiler Alert: het werkt niet.

Diplomatie is een beetje als een blind date die nooit op gang komt. Laten we eerlijk zijn, dictators luisteren niet. Ze knikken beleefd, nemen een slok van de champagne en gaan daarna gewoon door met hun agenda: zelfverrijking, intimidatie van tegenstanders, en soms met het bouwen van een muur van cement en ego. Denk je echt dat Willem-Alexander met zijn kop Keniaanse koffie aan de tafel zit, naar William Ruto leunt en zegt: „Je weet, dat onderdrukken van je bevolking, is dat echt nodig?” En Ruto zegt: „Sodeju, Alex! Wat een openbaring, ik stop meteen.”

Groenland als koopwaar

En dan Ruttes bezoek aan Trump. De man die Groenland als koopwaar ziet. Trump hoort alleen wat hij wil horen en alles wat hij niet begrijpt, wuift hij weg met een grapje en een klopje op de schouder. En de rest van de wereld kijkt toe met een blik die zegt: „Is dit serieus?”

Misschien moeten we gewoon stoppen met deze diplomatieke show. Want laten we eerlijk zijn: deze bezoeken zijn als het sturen van een kerstkaart naar een oom die je nooit ziet, je hoopt op wat contact, maar diep van binnen weet je dat je volgend jaar weer vergeten zult worden.

Reacties