Swipen we onszelf de eenzaamheid in?

Laten we eerlijk zijn: daten tegenwoordig lijkt of je in een all-you-can-eat-buffet staat, maar waar niemand eigenlijk echt trek heeft. We swipen ons een ongeluk, verzamelen matches alsof het zegeltjes zijn, maar als het tijd is om echt af te spreken…

Poef, verdwijnt iedereen als een Tindermatch
(no… you did not had me with ‘Hello’… Jerry Maguire).

Swipen is de fastfoodversie van daten geworden: snel, makkelijk en je zit achteraf met een licht schuldgevoel. Romantiek is een vleeskeuring en je wordt sneller afgerekend op die moedervlek in je nek, dan op je persoonlijkheid.

Links is exit, rechts is een ego-boost die meestal nergens toe leidt of helaas vaak tot een enorm tijd- en energieverlies.

Flits van opwinding

Maar hé, we denken dat we het leuk vinden! 🤪
Die flits van opwinding als je een match hebt… totdat je beseft dat je alweer een ‘Hé, hoe gaat het?’-gesprek in een chat zonder toekomst hebt geopend.

Waarom zou je ook kiezen als de volgende ‘betere’ optie altijd één swipe verderop ligt?

FOMO noemen ze het ook wel eens; Fear Of Missing Out. Naar mijn mening lijkt het meer op een commitment-aversie. In plaats van investeren in één persoon, houden we deurtjes open totdat we zó veel opties hebben dat we uiteindelijk alleen eindigen. Romantisch, toch?

We leven in een tijd waarin je sneller een ‘good morning, beautiful‘ van een wildvreemde krijgt dan een fatsoenlijke date. We willen aandacht, maar zonder verplichtingen. Een flirterig appje? Leuk. Een daadwerkelijke ontmoeting? Ho, ho, ho…Tranquilooooo! Geter! Dat voelt bijna als een relatie.

Spiegel voorhouden

We zijn zo bang om onszelf te tonen, te geven en moeite te doen dat we ghosten, houden we het lekker oppervlakkig en vragen we ons af waarom daten toch zo moeizaam gaat.

Misschien wordt het tijd dat we onszelf een spiegel voorhouden.

Wanneer zijn we gestopt met écht moeite doen? Wanneer werd het ‘simpelweg verschijnen op een date’ al te veel gevraagd? Wie heeft er besloten dat er eerst besproken moet worden of je ‘exclusief’ bent?

Vroeger (jaja, ik weet het, ik klink nu super oud) gaf je in een cafeetje iemand een knipoogje. Bood je diegene een drankje aan en sprak je af om elkaar daar weer te treffen of voor een bioscoopbezoek of etentje, de opvolgende week. Voor je wist had je ‘verkering’. Gesprekken over exclusief zijn of FWB bestonden helemaal niet.

‘Te beschikbaar’

Maar wat nou als we dat in 2025 gewoon weer gaan doen? Durven te laten zien dat we iemand leuk vinden, zonder bang te zijn dat we ‘te beschikbaar’ lijken? Durven te kiezen, in plaats van altijd maar te wachten op iets beters? Durven met bloemen bij iemand aan te bellen? Durven iemand via via om zijn of haar telefoonnummer te vragen en ouderwets te bellen om mee uit te vragen?

En voor iedereen die denkt ‘ja, maar daten is nu eenmaal zo…’ Ik nodig je uit om het boek SWIPE ‘liefde’ te lezen. Een eerlijk, tragisch, maar ook pijnlijk grappig verslag van daten in de moderne wereld.

Misschien herken je jezelf erin. Misschien zet het je aan het denken. En misschien, heel misschien, ben je het met bovenstaande eens en durf je na het lezen eindelijk weer eens de stoute schoenen aan te trekken, iemand mee uit te vragen en dan ook daadwerkelijk eens op die date te verschijnen.😉

Reacties