Burn-out: wat een ellende is dat zeg

Mij overkomt dat niet! Serieus, mij zou dat niet overkomen, dacht ik.

Burn-outs waren voor de anderen, voor mensen die écht te veel werkten, niet voor iemand die zich dacht te kunnen blijven voortslepen op koffie, een overdosis zelfmotivatie en wilskracht. Maar, ook aan mij zaten grenzen. Een aantal jaar geleden ging het dan ook helemaal mis.

Ik herinner me die ochtend nog goed. Na weer een slapeloze nacht stapte ik uit bed…Tenminste… dat was ik van plan.

Mijn lichaam zei ‘nope, ik doe niet mee, deze keer.’

Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nou doe niet zo stom. Kom op!’

Maar in plaats van iets zinnigs te doen, kon ik daar, zittend op de rand van mijn bed, alleen maar huilen.
Alles deed me pijn. Het was alsof ik letterlijk was opgebrand. En dat was precies wat er aan de hand was.

Een burn-out is niet alleen heftig, het is een metamorfose van (onderschat) formaat.
Je gaat erin als de ene versie en komt eruit als een totaal andere persoon. Ja, echt! Twee jaar na die dag, was ik nog niet helemaal oké. Maar ja, hey… de schoorsteen moet blijven roken, toch?

Wat mij brengt op de bureaucratische wonderen waar ik toen mee te dealen kreeg. Mijn ziektewet-periode was afgelopen, maar omdat volgens het UWV mijn eerder verdiende uurtarief nagenoeg gelijk was aan het uurloon van postbezorger of assemblagemedewerker, werd mijn WIA-aanvraag afgekeurd.

Ik heb geprobeerd logica in deze uitleg te vinden, maar de mensen bij het UWV leven denk ik in een ander universum, want geloof mij… als dat is wat een postbezorger of assemblage medewerker zou verdienen, dan hebben werkgevers voor dat soort functies geen problemen hebben om mensen te vinden!

En oja… dat vergeet ik nog te vertellen; door de problemen rondom mijn voet mocht ik van het UWV ook niet langer dan 30 minuten aaneengesloten lopen of staan, met een maximum van 4 uur per dag. Ook moest ik stress vermijden en in contact komen met klanten was geen optie. Uh….

Oké… ik liet het maar los, want ik kon hierin werkelijk geen logica vinden.

Terugkomend op de burn-out…

Wat is dat nu eigenlijk, een burn-out? Volgens de Dikke van Dale is het: ‘De toestand van geestelijke uitputting ten gevolge van langdurige stress.’

Dat is ook echt wat je voelt als je in die situatie zit.  Jarenlang in een overlevingsmodus, altijd maar doorgaan, maar jezelf compleet verliezen in de chaos van de maatschappij. Alles móet, iedereen heeft een mening en ondertussen vergeet je jezelf compleet.

Het terugvinden van jezelf is geen sprint, maar eerder een marathon (met heel veel ups, downs en tranen). En hier komt de crux: weet je wat mij het meest geholpen heeft, buiten heel veel rust nemen, zoveel mogelijk van buitenlucht genieten en heel heel heel veel praten? Energetische healings!

Dus mijn advies: wees niet bang voor het ‘zweverige’. Stel je ervoor open.

Het werkt! Ik spreek uit ervaring.

Reacties