Zoek de fouten in deze houtsnede (2)

Nog één keertje over die houtsnede. Je kunt er wel honderd keer over schrijven, maar dat wordt saai. Deze laatste keer is de rechtspraak aan de beurt.

En wel als volgt. Er zijn diverse soorten recht, vastgelegd in wetten. Zoals Algemeen Bestuursrecht, Tuchtrecht, Strafrecht.

De verschillen

Algemeen bestuursrecht, daarmee heeft de burger te maken als hij tegenover de overheid komt staan. Hij vraagt iets aan. De overheid beslist wat het gaat worden: wel, geen of veel uitkering. Wel of geen bouwvergunning, thuiszorg of toeslag. Dit recht is altijd individueel. Een ander kan geen beroep doen op het besluit dat voor jou werd genomen. Strafecht, dat snapt iedereen wel. Gij zult niet doden, stelen, vals getuigen etc. Of gij krijgt een fikse straf. Het voelt als onrecht, die straf, maar het is wel recht. Gij hebt het verdiend en dus krijgt gij het, zegt de rechter.

Tuchtrecht is een rare eend in de bijt. Dat geldt voor specifieke beroepsgroepen, waaronder artsen. Omdat je pas kunt oordelen als je iets van dat beroep af weet, zijn de tuchtrechters gespecialiseerd in die richting. Alleen dan snappen ze wat er fout kan gaan en hoe. Enerzijds is dat een voordeel. De tuchtrechter begrijpt dat bepaalde fouten nog geen schuld hoeven zijn. Ziektes kunnen behoorlijk ingewikkeld uitpakken, vraag maar aan tv-dokter House. Aan de andere kant… je kunt de tuchtrechter inhoudelijk niks wijsmaken, hij weet hoe het zit. En kijk; daar zit hem de kneep.

De kneep

Artsen voelden zich geremd in hun beroep, vanwege het idee dat die rechter over hun schouder meekijkt. Deels is dat begrijpelijk; het is hun beroep en deze meekijker voelt als een beperking, ook voor de arts die niets verkeerd doet. Aan de andere kant: de aanvrager van toeslagen doet ook niks verkeerd. Hij heeft dat geld keihard nodig maar wat zijn de gevolgen?

Na alle nieuws over onrecht bij toeslagen en andere uitkeringen durft hij zoiets niet eens meer aan te vragen. Er zijn namelijk vele ogen die meekijken over arme schouders. Met deze twee vergeleken is het strafrecht  simpel. Daar is wel zeker dat er een misdrijf is gepleegd. Er moet alleen worden uitgezocht of de verdachte ook de schuldige is. Dat staat los van diens beroep of levenswijze. Ehh… niet helemaal.

Artsen-klaagzang

Een arts beslist over leven of dood. Wel of geen behandeling, operatie, opname of medicatie. Een verkeerde beslissing kan enorme gevolgen hebben en daarmee is zijn verantwoordelijkheid ook enorm. Vaak voelen artsen zich daarom nogal eenzaam. Aan de andere kant: iemand die boven op een berg zit op grote afstand van anderen vindt die verantwoordelijkheid niet leuk, maar die hoge positie wel.

Hoe kijkt een arts naar zijn patiënt? Met begrip en bereidheid om hem aan te horen en zijn beslissing in begrijpelijke taal uit te leggen? Een arts is ook maar een mens en mensen hebben meer vooroordelen dan ze weten. Kijk eens hoe de medische wereld oordeelt over mensen met immuunziektes. Daar is geen eer aan te behalen en het zal wel eigen schuld zijn. En iedere keer staat die patiënt er weer met zijn saaie klachten. Veel artsen halen hun schouders op. Leer er maar mee leven. Maar zelfs al is dat zo, dan nog kan aandacht en uitleg helpen dat te accepteren. Zo ontstaat er bij de patiënt vertrouwen in de eerlijkheid van de arts. Bovendien ziet en hoort die arts dan meer en kan hij betere conclusies trekken. En minder fouten maken.

Remedie

Het helpt als iedereen die over anderen beschikt en beslist, zich verdiept in de persoon die voor hem staat. Zeker als iedere beslisser dan ook zijn vooroordelen thuislaat. Dat komt het vertrouwen in overheid en hulpverleners ten goede. Misschien zijn er dan ook minder tucht- bestuurs- en strafrechtzaken nodig. En worden arme arbeidsmigranten niet meer voor hetzelfde misdrijf zwaarder gestraft dan rijke Nederlanders. Vraag dat laatste maar eens na maar eens bij Investico.

Reacties