Statistisch ouder worden – Willem

„Gelukkig nieuwjaar. Aan handen schudden doe ik niet en zoenen al helemaal niet.” Collega’s halen hun schouders op, mummelen wat terug en turen verder naar hun beeldscherm in de kantoortuin met hydrocultuur en kille airco die nu klimaatbeheersing heet.

Aan de dans van de nieuwjaarsreceptie is hij ontsnapt, maar op 3 januari werd hij geacht weer aanwezig te zijn omdat er een personeelstekort is. Over drie maanden nog eentje minder; dan gaat hij met pensioen. Dat is in het verleden wel anders geweest, toen ze gingen inkrimpen en hij de keuze had tussen een ‘functie elders’ en een ‘functie lager’. In de praktijk veranderde er niets, behalve dan het bedrag op zijn rekening, eind van de maand. Ook zijn pensioenopbouw werd minder. Hoeveel rekende hij maar niet uit: je krijgt wat je krijgt en daarmee houdt het op. Ter compensatie en vooral uit nijd zegde hij zijn lidmaatschap van de vakbond op, die toch niets voor hem deed.

In die veertig jaar heeft hij heel wat meegemaakt. Ontelbare brede elastiekjes die de dekseltjes van zijn broodtrommeltjes op hun plaats hielden zijn geknapt. Totdat die vervangen moesten worden doordat ze in zijn tas – naast de appel en de ochtendkrant – door de snelbinders waren gekraakt.
Talloze knijpers die zijn broekspijpen op de fiets beschermden tegen de ketting. Bij hevige regen met de tram, die hij van kleur heeft zien veranderen: blauw, grijs, geel en ten slotte allerlei kleuren.
Stapeltje van links naar rechts werd een bestand van een bestand maken: zijn werk is altijd af.

Oubollig geworden opmerkingen als ‘wat heb je op de bammetjes’ hoort hij niet meer als hij zijn broodtrommeltje van het elastiekje bevrijdt – de rek is eruit. Maar tegen de door zijn vrouw meegegeven oude oliebol zegt hij wel ‘toedeledokie’.

Als hij in de middagpauze zijn vaste rondje loopt, probeert de gesneakerde meute in de kantine de nieuwste veganistische hap uit. Geen kroket meer te krijgen, de frituurpan heeft definitief een burn-out en op de vrijdagmiddagborrel is de sfeer 0.0-neutraal. Dus drinkt hij gezellig thuis met zijn vrouw een borreltje voor het vrijdagmiddageten.

Hij mist Willem, met wie hij elke werkdag zijn wandeling maakte en kijkt naar de koffieautomaat. ‘U’, ‘meneer’, zeiden ze in het begin tegen elkaar. Dat klonk zó vertrouwd dat ze na een aantal jaren met moeite elkaar gingen tutoyeren. Willem zakte drie maanden voor zijn pensioen bij de automaat in elkaar. De verhoogde pensioenleeftijd heeft de grens met de dood overschreden, die zich er niets van aantrekt dat we met z’n allen statistisch ouder worden.
Bijgelovig is hij niet, maar het kan geen kwaad dat hij de laatste maanden wat uitstelgedrag vertoont en naar de koffieautomaat op een verdieping lager loopt: ‘Even de benen strekken.’

Reacties