Het asielbeleid

Stel je voor: je belt een taxi, maar wanneer die arriveert, zit er al iemand in. „Ik blijf hier”, zegt de passagier, „ik vind het hier comfortabel.” De chauffeur zucht en jij staat in de regen. Absurd? Natuurlijk. Maar zo voelt het asielbeleid op dit moment.

Echte vluchtelingen verdienen bescherming. Punt. Maar als je asiel aanvraagt en je verzoek wordt afgewezen, dan betekent dat ‘nee’. Niet ‘probeer het volgend jaar nog eens’, niet ‘vraag een herziening aan tot de administratie er gek van wordt’. Nee. Toch duurt een procedure hier gemiddeld anderhalf tot twee jaar. Tegen die tijd heeft iemand al drie keer een huis gekocht in Monopoly en is ‘terugkeren’ ineens ‘onmenselijk’ geworden.

Kijk naar Albanië. Veilig, kandidaat-lid van de EU en zonniger dan Zandvoort. Toch trekken duizenden Albanezen naar West-Europa. Geen oorlog, geen onderdrukking, gewoon: betere salarissen. Dat is prima, maar dan ga je via de voordeur met een werkvisum, niet door het keukenraam met een asielaanvraag. Ondertussen wachten de echte vluchtelingen, de Syriërs, de Afghanen, in overvolle opvanglocaties, terwijl wij eindeloos blijven debatteren over hoe vol ‘vol’ precies is.

Zelfde discussie

Dan hebben we de notoire onruststokers. Een kleine groep jonge mannen uit veilige landen die voor overlast zorgt. Volgens het COA is het maar een paar procent van de asielzoekers, maar die kleine groep is net als fruitvliegjes: ze verpesten het voor iedereen. Berovingen, intimidatie, agressie in opvangcentra, en altijd diezelfde discussie: „We kunnen ze niet zomaar terugsturen.” Waarom niet? Te duur? Geef ze een kortingscode voor een enkele reis. Te ingewikkeld? Laten we dan diplomatieke druk uitoefenen, of anders een crowdfundingsactie voor een retourticket. ‘Met uw donatie van 10 euro voorkomt u overlast!’

De oplossing? Asielzoekers die recht hebben op bescherming: welkom. Geen recht? Binnen een maand retour, inclusief nette maar efficiënte beroepsprocedures. Geen eeuwige herzieningen, geen vijf jaar procederen tot het kinderpardon als ‘oplossing’ uit de hoge hoed komt. Een efficiënt systeem betekent niet alleen strenger, maar ook humaner, zodat echte vluchtelingen sneller geholpen worden.

In de kou

Nederland doet veel goed: opvang, hulp en samenwerking binnen de EU. Maar als het systeem kraakt, moet je niet de muren opnieuw schilderen terwijl het dak instort. Of, in taxitermen: als er geen auto’s meer beschikbaar zijn, kunnen we altijd een bord ophangen: ‘Taxi vol. Probeer het volgende decennium weer’.

Maar goed… Nederland… Problemen oplossen duurt hier minimaal twintig jaar. Kijk naar de toeslagenaffaire: na jaren praten, onderzoeken en rapporten is de enige concrete actie dat de slachtoffers nog steeds in de kou staan. Misschien moeten we een commissie oprichten om te onderzoeken hoe we effectiever kunnen blaffen tegen die dichte deur.

Reacties