Toekomst

Astrid Aveling-de Jong 30 jan 2025

Ik zie online een artikel voorbijkomen met de kop Ouderen willen kinderen sparen: ‘Mantelzorg laat iets in de relatie schuren’ en ik ben gelijk geïnteresseerd. Dit is namelijk precies hoe ik er in sta.

Ik heb er al eens over geschreven, de rol van mantelzorger voor mijn moeder was zwaar. Soms te zwaar. Dat was zo door verschillende factoren. De band met mijn moeder was gecompliceerd en dat werd niet anders toen zij ziek werd. Ook werd ik in de rol van mantelzorger gedwongen omdat er verder niemand was. En wat ook zeker niet hielp was het feit dat mijn moeder het normaal vond. Een gevleugelde uitspraak van haar was dan ook: „Ik ben toch je moeder…” Dat riep ze vaak en vooral als ik wel eens aangaf dat ze even moest wachten of zei dat het even niet uitkwam. Kortom, zwaar. Zeker als iemand in de laatste fase van het leven zit, want dan staat je hoofd wel naar andere zaken. Herinneringen maken. Gesprekken voeren die belangrijk zijn, zolang het nog kan.

Niet belasten

Kortom, ik heb tijdens die periode vaak gefrustreerd geroepen dat ik mijn kinderen dat niet wil aandoen. En nu dus dit artikel. Bijna de helft van de ouders wil hun kroost niet belasten, zo lees ik. Maar de realiteit is dat Nederland vergrijst en dus zal er steeds meer op het bordje van de familie komen. Of we het nou willen of niet. En hoe staan de kinderen erin? Ook dat vertelt het artikel. Een keer boodschappen doen blijkt geen probleem en een keer mee naar de dokter ook niet. Maar er staat ook dat medische handelingen, vooral intieme, zoals bijvoorbeeld helpen met douchen, net een brug te ver zijn. Ook de ouders vinden dat. Maar laten we eerlijk zijn, mantelzorg beperkt zich vaak niet tot die ene keer per week boodschappen doen en af en toe mee naar dokter. Het gaat veel verder en ja, dan gaat het schuren.

Ik heb een goede band met onze twee kinderen. Ik durf te zeggen dat die band veel beter is dan die ik met mijn moeder had. Ik weet ook dat er nu geen onwil zit. Maar dat wil ik dus graag zo houden. Wij staan nu voor elkaar klaar, dat gaat over en weer. Zonder verplichtingen. Liefde. Maar het kan natuurlijk zo maar gebeuren dat ik op een gegeven moment meer nodig heb. Wat dan? Mag ik – zoals de ouders van nu blijken te doen, zo schrijft het artikel – vertrouwen op de overheid? Nee dus, die tijd is geweest want we zijn met ‘te veel’ en de zorg is ‘niet meer te betalen’.

Waardering uitspreken

Dus ook al roep ik nu dat ik het anders wil doen dan mijn moeder, misschien zal in de toekomst blijken dat ik toch niet zonder de hulp en zorg van mijn kinderen en eventueel kleinkinderen kan. Dat is dan misschien wel de realiteit. Ik moet er niet aan denken. Het enige wat ik dan kan doen is mijn waardering uitspreken. Ze met liefde ontvangen en nooit iets als vanzelfsprekend beschouwen. Dat is de les die mijn moeder mij heeft geleerd. Rekening houden met hun drukke leven. Ik hoop gewoon dat ik nooit mantelzorg nodig zal hebben, maar dat hoopt iedereen.

De conclusie, laten we niet denken dat het allemaal vanzelf gaat als het eenmaal nodig is. Want zo werkt het dus niet. Denk nu al na en praat bijvoorbeeld over huisvesting. Over vervoer. Ik heb het geluk dat wij nu al in een appartement met lift wonen. Geen trappen en geen drempels. En de metro, bus en trein stoppen voor de deur. We wonen letterlijk op een winkelcentrum, dus de boodschappen zijn zo in huis. En het ziekenhuis is ook vlakbij. Dus was dat betreft zitten we goed. Maar wat als dat niet zo is, wat dan als je opeens slecht ter been wordt? Bij wie klop jij dan aan?

Onze kleinzoon van 10 heeft het al helemaal uitgevogeld. Hij gaat zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen en dan haalt hij me op. En dan gaan we overal naar toe. Hij heeft er eigenlijk wel zin in. Dus ik zit in ieder geval gebakken!

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.

Reacties