De slideshow van je leven

Marijn Willeboordse 29 jan 2025

In de kerstvakantie had ik drie crematies. De dood komt altijd onverwacht. Omdat ik verlof had, paste de dood prima in mijn agenda.

De eerste dode was Frans, de vader van Marleen. Ik koesterde warme herinneringen aan Frans. Hij had de smeerolievlek uit mijn moeders jurk gekregen met garagezeep. De jurk die ik stiekem gedragen had en toen in mijn fietsketting terechtkwam. Met jeugdvriendin Eva ging ik naar zijn afscheid. „Zullen we Marleen zoeken?”, vroeg ik in de aankomsthal. Mijn laatste uitvaart was lang geleden. „Marleen groeten we pas bij de condoleance”, zei Eva. „We luisteren eerst naar de speeches en kijken de slideshow over Frans”, loodste ze me door de etiquette. „Daarna lopen we langs Frans de zaal uit.” We keken naar de slideshow over Frans. Het begon met foto’s van zijn kleinkinderen. Via vakantiekiekjes met zijn gezin volgden we Frans terug naar zijn bruiloft, om te eindigen bij Frans als kind.

Toch gezellig

Frans’ overlijden overlapte de dood van tante Ines. Haar slideshow stond op repeat. De bejaarde broers hadden niets aangeleverd. Alleen haar kinderen hadden hun best gedaan. Er was koffie, thee en jus d’orange bij de condoleance. Wijn ontbrak. Desondanks werd het gezellig. Ik bleef tot de zaal werd leeggeveegd en vertrok met telefoonnummers van nichten die ik binnenkort zou bellen.

Op Oudejaarsavond stierf Martin, de vader van mijn vriend. Martin kreeg geen slideshow. Na zijn scheiding was hij met iedereen gebrouilleerd. Zijn laatste minnares verliet hem na een ziekenhuisopname. Ze was nog wel zo attent zijn zoon te bellen. Zo was mijn vriend de mantelzorg ingezogen. Er waren negen mensen op de uitvaart. Op de kist stond een foto van Martin. Mijn vriend bedankte de mensen die waren gekomen en Martin dat hij er was geweest. De uitvaartbegeleider had een Toon Hermans-versje opgelepeld. Het gat dat gevuld had moeten worden met een slideshow, werd opgevuld door de lange versie van Aretha Franklins Amazing Grace.

Opgebaard

De volgende crematie zal wel eens die van mijn moeder kunnen zijn. Zij komt al drie jaar niet uit bed. „Lig je hier weer levend opgebaard!”, roep ik tegen haar ter begroeting. Daar moet ze keihard om lachen.

Mijn vader wandelt alleen sinds mijn moeder in bed ligt. Na iedere wandeling eet hij een pizza Napolitana waar hij een foto van maakt. Ik heb gevraagd of hij die foto’s in zijn slideshow wil. Hij gaat erover nadenken.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.

Reacties