Cirkel van invloed

„Vergeet verdriet en woede, schaamte is de krachtigste emotie van allemaal”, las ik op mijn scherm en liet de woorden op me inwerken.

Ik zat in de tram op weg naar Utrecht. Met mijn oortjes in luisterde ik naar muziek. Niet van Spinvis, maar van een vriend, vermomd als zanger. Hoewel, ik doe hem hiermee tekort; het was het totaalplaatje van zelfgemaakte muziek, stem en tekst.

Ik dacht aan schaamte en aan de muziek die ik zojuist beluisterde van een persoon die er vol mee zat. Ik voelde alleen maar opwinding. Toen ik bij het Jaarbeursplein aankwam, stapte ik net op tijd uit. Er was een tijd dat je rustig kon uitstappen, omdat de tram niet verder ging. Sinds een paar jaar is dit veranderd. Nog nooit ben ik blijven zitten om te kijken waar de tram je verder brengt. Ik dacht dat ik van afwisseling en verrassingen hield, maar ben erachter gekomen dat ik niet van verrassingen houd. Wel van afwisseling, maar niet altijd. Voorspelbaarheid is een noodzaak op sommige dagen.

Leeg winkelpand

Voor ik het wist, stond ik in een pashokje. Neus aan neus met mijn spiegelbeeld, in het schrale licht van een designpeertje aan het verhoogde plafond. Even later stak ik het plein over tussen de marktkramen. ‘Jezus leeft’ stond er op een wit bestelbusje, vlak voor het akelig leeg uitziende winkelpand, ooit mijn lievelingswinkel. Even stond ik stil. Het contrast tussen de ten dode opgeschreven winkel en de tekst op het busje was groot.

Een man en een vrouw met een zalvende glimlach kwamen op me af. Snel liep ik door, stak de straat over in de stroom van mensen en liep een bekend warenhuis binnen. Samen met een bonte stoet meiden liep ik door het beveiligingspoortje. Het alarm ging af. Eén jonge vrouw werd tegengehouden. Ik wandelde rustig verder langs de make-up van Dior en andere klassiekers.

Magneetstrip

Ik nam de roltrap naar de derde etage en liep naar het toilet. Het alarm ging opnieuw af. De medewerkster kwam op me af.

„Mag ik uw rugzak? Loop er nog eens doorheen?”

„Soms zitten er nog labels in kleding die ineens weer geactiveerd kunnen worden.” Het bleek mijn jas te zijn. Naast het labeltje met de wasvoorschriften zat er een lapje met een metalen beveiligingsmagneetstrip. De vrouw knipte het eruit. Het voelde alsof ze me bevrijdde. Mijn lust naar spullen kopen was verdwenen.

Bij de uitgang ging het alarm weer af. Pavlov joeg mijn hartslag omhoog. De medewerker luisterde naar wat ik zojuist met haar collega had besproken. Omdat ik samen met een aantal andere winkelbezoekers door de uitgang liep, vroeg ze hen één voor één opnieuw door de poort te lopen

Onzeker en aarzelend

„Loopt u maar door”, gebaarde ze naar mij. Even later stond ik een beetje beschaamd bij het stoplicht. In een rechte lijn liep ik naar het station en pakte de tram naar huis.

De volgende ochtend trok ik mijn nieuwe vest aan en stuitte op een zwarte beveiligingsklem aan de boord. Ineens zag ik de verkoopster van het vest voor me, haar onzekere blik, de aarzelende handelingen. Ze was onwetend over wat ze teweeg had gebracht bij mensen die ze niet kent.

Ik dacht aan degenen die opnieuw door de beveiligingspoort moesten en hierdoor misschien wel hun bus of trein hadden gemist. We hebben geen idee tot hoever onze invloed reikt, zelfs bij mensen die we nooit ontmoeten.

Reacties