Het is klaar

De wereld voelt tegenwoordig als een carnavalsoptocht zonder routeplan, maar dan zonder feest en met meer chaos. Waarden en normen, ooit stevig verankerd, worden behandeld alsof ze korting krijgen bij het grofvuil.

De moord op Samuel Paty, de Franse leraar die zijn leven gaf omdat hij spotprenten durfde te tonen, is niet zomaar een incident. Het is een spiegel: glanzend van buiten, maar met barsten die diep gaan.

Acht mensen kregen hun verdiende straf. Een begin, zeker. Maar wat gebeurt er daarna? Gaan we ervan uit dat ze na hun celstraf een boekclub beginnen om Voltaire te lezen? Vrijheid, gelijkheid en broederschap zijn geen vrijblijvende luxegoederen. Het zijn de steunbalken van de samenleving. Wie besluit die te saboteren, verdient geen plaats in datzelfde bouwwerk.

Fiets zonder wielen

Vrijheid van meningsuiting is geen hobby die je oppakt op dinsdagavond na yoga. Het is de fundering. Zonder die vrijheid is de rest even nuttig als een fiets zonder wielen. Toch blijven er stemmen die pleiten voor tolerantie. Tolerantie zonder grenzen is echter als een open huis tijdens een zombie-apocalyps: een vriendelijk idee, maar niemand overleeft het.

Na het uitzitten van een straf is het simpelweg klaar. Het idee dat grenzen vloeibaar moeten zijn, heeft ons op een punt gebracht waar fundamenten verdwijnen. Het beschermen van kernwaarden is geen aanval op vrijheid; het is een daad van overleving. Vergelijk het met een huis. Je laat toch ook geen pyromaan binnen om de open haard aan te steken?

De moord op Samuel Paty symboliseert een crisis. Een samenleving die blijft wegkijken, krijgt vanzelf een optocht van chaos en destructie over zich heen. Tolerantie is prachtig, maar niet als het verandert in een uitnodiging om de boel af te breken. Grenzen stellen is geen haatdragende daad; het is zelfbehoud.

Waarden

Misschien is het tijd voor een nieuw soort monument: ‘De Grens van Tolerantie’. Een glanzend standbeeld met een bord erbij: “Hier stopt de naïviteit, hier begint de realiteit.” Vrijheid, gelijkheid en broederschap zijn geen decorstukken, maar waarden die verdedigd moeten worden. Wie ze bewust verwerpt, kiest niet voor samenleven, maar voor confrontatie.

Een samenleving zonder grenzen eindigt als een vrije val. Het beschermen van fundamenten is geen zwaktebod, maar de enige manier om te voorkomen dat alles uiteenvalt. Want als alles wordt toegestaan, blijft er uiteindelijk niets meer over, behalve een hoopje as en een vraag: hoe hebben we het zover laten komen?

Reacties