Omtzigt en de kunst van het weglopen (en terugkomen)

Pieter Omtzigt: de politicus die geen blad voor de mond neemt, maar wel af en toe een interview verlaat. Zijn recente optreden bij WNL, waar hij middenin een vraag opstond en vertrok, deed menig wenkbrauw rijzen. Maar laten we eerlijk zijn: hij kwam terug.

En dat is misschien wel meer dan we van sommige politici mogen verwachten.

„Onderdeel van het herstelproces”, zei Omtzigt zelf. Begrijpelijk, natuurlijk, iedereen heeft grenzen. Maar kom op, Pieter. Je wilt Nederland leiden, geen mindfulness-coach worden. Het is alsof je een piloot hebt die tijdens turbulentie zegt: „Sorry, even teveel druk. Ik laat de cockpit over aan mijn emoties.” Nee, Pieter, als leider verwachten we dat je blijft zitten, hoe heftig de storm ook is.

Haagse kaasstolp

Toch is er iets fascinerends aan zijn kwetsbaarheid. Hij toont wat velen in de Haagse kaasstolp verborgen houden: echte, rauwe emotie. Geen ingestudeerde glimlach à la Rutte, geen bombastisch geschreeuw zoals Wilders, maar gewoon: „Ik heb het zwaar.” Moeten we dat waarderen? Of moeten we juist fronsen? Het is alsof je naar een realityshow kijkt waarin de held midden in de finale even pauzeert om een glaasje water te halen. Ja, het is authentiek, maar is het ook capabel?

Vergelijk het met andere politici. Rutte zou ongetwijfeld glimlachend blijven zitten, zelfs als de studio in brand stond. Wilders zou waarschijnlijk weglopen, maar alleen om buiten een microfoon op te zoeken. Omtzigt loopt weg, komt terug en zegt: „Het is onderdeel van het proces.” Dat proces lijkt op een soapserie: fascinerend om naar te kijken, maar wil je deze man wel aan het hoofd van een land?

Menselijke leider

Misschien is dat wel de kern van de discussie: hoe menselijk mag een leider zijn? Aan de ene kant bewonderen we Omtzigt omdat hij zich niet verstopt achter politieke façades. Aan de andere kant, als je al struikelt over een vraag van Rick Nieman, wat gebeurt er dan in een echte crisis? Wanneer de wereld op je wacht, kun je geen tijd nemen om „even je momentje” te pakken.

Omtzigt is een paradox: een politicus die zowel onze hoop als onze twijfel belichaamt. Misschien is hij precies wat Nederland nodig heeft, of precies wat we niet aankunnen. Maar één ding is zeker: hij blijft het gesprek domineren. En dat alleen al is een talent. Nu nog een talent voor blijven zitten.

Reacties