Ode aan mijn vriendin

Huh, een ode aan iemand die je waarschijnlijk niet kent? Lekker interessant! Klopt, maar toch is het nodig. Dat zit zo: eind november waren mijn vriendin en ik exact tien jaar samen. Reden voor een etentje.

Ik had als verrassing een gouden armband laten maken met de namen van onze kinderen erin gegraveerd (bladgoud en daardoor 0,000000145 karaat, maar het gaat om het gebaar). Die zou ik geven, tranen zouden vloeien en ik was na tien jaar nog steeds De Ideale Partner. Strak plan, al zeg ik het zelf.

Groot was de schok toen zij ook een cadeau voor mij had: een horloge. En een volgeschreven kaartje. „Jij hebt vast weer een mooiere tekst”, zei ze toen ze het kaartje gaf. „Ehm…”, antwoordde ik. Naast die kermisarmband met inscriptie had ik verder helemaal niets voorbereid. Dit liep verkeerd, straks zou de relatie na tien jaar en een dag (datum ontbinding samenlevingsovereenkomst) weer eindigen. Snel ingrijpen was nodig. Gelukkig had ik al een handtas als kerstcadeau gekocht. Die kon ik de volgende ochtend mooi geven met de opmerking „helemaal vergeten gisteren”. Maar het kaartje, dat zoetsappige gekwij… eh, de persoonlijke touch, ontbrak. Hoe kan ik dat goedmaken? Misschien met een ode op een grote landelijke website? Goed, komt ie:

Het beste en het slechtste

Hierbij een ode aan iemand die al tien jaar het avontuur in mijn leven brengt. Die mij leidde naar verre plekken, waar ik anders (met mijn richtingsgevoel) nooit was gekomen en met wie ik daar prachtige momenten heb beleefd. Iemand waarmee ik een band heb die we allebei niet kunnen verklaren, maar die heel bijzonder is. Iemand die het beste in mij naar boven haalt (en soms ook het slechtste, doe eens een deur achter je dicht, volgens mij ben jij niet alleen in de kerk geboren maar er ook verwekt!). Iemand die ik oprecht de beste chauffeur en parkeerder van Nederland kan noemen. Iemand die nog steeds prachtig is (geloof mij nou maar!). Iemand die ik nog altijd kan laten huilen van het lachen (en heel soms niet van het lachen). Iemand met wie ik de grappigste kinderen van de hele wereld gekregen heb (en de mooiste, maar daarin schijn je als ouder niet objectief te zijn). Iemand die mij mezelf laat zijn en zelfs al mijn nerd-trekjes lijdzaam ondergaat. Iemand die daardoor letterlijk 78 keer de trailer van Avengers 3 heeft moeten aanzien (sorry nog dat ik in de kraamtijd van onze dochter toch naar Avengers 4 ging die toen net uit was, je weet nooit of het kraambezoek gaat spoilen). Iemand die niet bang is om nieuwe dingen te proberen en altijd alles aandurft (behalve padden vangen, maar dat ruilen we uit tegen spinnen vangen). Iemand die onvermoeibaar tevergeefs blijft proberen om mij ergens op tijd te laten zijn. Iemand met wie het, als we samenwerken op creatief gebied, vaak 1+1=3 is. Iemand die mij precies aanvult qua kennis en vaardigheden (sportkennis en topografie, ik weet alleen dat de aarde balvormig is en daar houdt mijn kennis van beide onderwerpen wel op). Iemand die altijd precies weet wat onze kinderen nodig hebben (mijn antwoord „ijs” is in 99 van de 100 gevallen fout). Iemand die wellicht nog wel meer kan dan ze zelf beseft. Iemand met wie ik graag nog heel veel fijne jaren doorbreng, samen en met ons mooie gezin (tekst gejat van haar kaart).

Nou, eens zien of er nog wat te redden valt. En mocht je nou één van de weinigen zijn (naast mijn vriendin) die dit leest, dan direct even een adviesvraag: denk je dat ik bij een 20-jarig jubileum kan volstaan met alleen een VVV-bon?

Reacties