Duits Vuurwerk

„Ik moet plassen!” Mijn dochter roept het nog maar een keer, voor het geval ik de mogelijkheid krijg dit fijne feitje te vergeten. We staan in de file, samen met voor mijn gevoel de rest van Nederland. We willen naar huis en ik kan met zekerheid zeggen dat ik er helemaal klaar mee ben.

Mijn dochter vermaakt zich ook niet meer, zeker niet nu het flesje water dat ze net in één keer opgedronken heeft in de weg begint te zitten.

Het is de eerste dag van de vuurwerkverkoop in Duitsland. Ik was het, hoe is het eigenlijk mogelijk, even vergeten. Elk jaar weer het bekende leed dat vuurwerkverkoop heet. De file staat op de Duits-Nederlandse grens naar een bekende Duitse supermarkt. Samen met mijn dochter wilde ik nog even snel wat boeken omruilen bij de Nederlandse bibliotheek. Bij nader inzien had ik de boete op de boeken beter kunnen betalen.

Slinger wachtende mannen

Als we een kwartier later de bekende supermarkt vanuit de verte kunnen zien, begint tot mijn verbazing de rij al ver buiten de winkel. Op de parkeerplaats van de supermarkt staat een lange slinger mensen met lege winkelkarretjes. Karretjes hoofdzakelijk begeleid door groepjes mannen.

Een kleine tien minuten later hebben wij vanuit een stilstaande auto goed zicht op de parkeerplaats. Er vindt een opstootje plaats. Er wordt aan karren getrokken en wilde gebaren vliegen over en weer. Mijn dochter kijkt er vol verbazing naar. Voor even vergeet ze gelukkig dat ze moet plassen.

Nederlanders en koopjes

Mijn levendige fantasie over waar dit opstootje eventueel over zou kunnen gaan laat me even wegdromen. Pikte het ene groepje mannen de rotjes van de andere? Of was er sprake van het bekende karretje tegen je hielen? Een wild getoeter achter ons maakt dat ik direct weer bij de les ben.

We passeren de supermarkt en de file lost zich direct op. Wat gevolgd wordt door een luid geroep vanaf de achterbank. „Doorrijden mam! Ik moet plassen…”

Als ik vervolgens, waarschijnlijk sneller dan anders, ons pad oprijd, zit onze bejaarde buurman bij de voordeur op zijn rollator. Ik begrijp direct dat hij voor een kopje koffie komt. Ik mopper even flink tegen hem over dat idiote gedoe met vuurwerk. Waarbij de buurman glimlachend mededeelt: „Tsja, Nederlanders en koopjes hè! Dat zou jij toch moeten weten!” Samen barsten we in lachen uit. Voor even vergeet ik het leed dat vuurwerkverkoop heet… Morgen weer verder, als ik boodschappen moet doen!

Reacties