Begrijpen en accepteren

Het was zo’n weekend waarin alles leek samen te komen. Terwijl Nederland zich in haar herfstige pracht toonde met dwarrelende bladeren en stevige windstoten, leek de rest van het land in chaos te verkeren. Mijn eigen verjaardag had moeten aanvoelen als een feestelijke mijlpaal, maar de gebeurtenissen om ons heen maakten het moeilijk om lichtvoetig te blijven.

Eerst was daar de tragedie in Den Haag. Een explosie van ongekende omvang legde meerdere panden in puin, doodde en verwondde mensen en maakte de stad voor even stil. Op de Veluwe voel je je dan ineens klein en machteloos. Je kijkt naar het nieuws, hoort sirenes in je hoofd en denkt aan al die mensen wiens leven in een oogwenk veranderde.

En alsof de ellende nog niet compleet was, werden voetballiefhebbers op de proef gesteld. Mijn cluppie ADO Den Haag verloor, Ajax ging kopje onder en overal klonk gemopper. Niet dat sport zo belangrijk is in vergelijking met wat er in Den Haag gebeurde, maar het voelde als de druppel in een weekend dat al somber was.

Grillig leven

Zelf probeerde ik er nog iets van te maken. Een stukje taart hier, een gezellige toast daar, maar zelfs de storm leek zich af te stemmen op de stemming: luguber en onrustig. Koos, onze hond, vond het prachtig en rende wild door de bladeren, terwijl ik vooral nadacht over hoe grillig het leven kan zijn.

Want dat is het leven: vol momenten van schoonheid, maar ook van onvoorspelbare tegenslag. Juist die mix maakt het waardevol. Misschien hoeven we niet altijd te begrijpen waarom dingen gebeuren, maar simpelweg accepteren dat alles een plek heeft in het grote geheel. Zo blijven we staande, net als de bomen in de Veluwse wind.

Reacties