Waar hoor ik thuis?

Het is aangenomen. De motie van Becker, waarin culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond expliciet worden geregistreerd, is werkelijkheid geworden.

Ik heb de woorden gelezen, de uitleg gehoord en nog steeds snap ik het niet. Waarom deze obsessie met ‘de ander’? Waarom moet ik steeds opnieuw bewijzen dat ik hier hoor?

Mijn naam is Said. Ik ben hier geboren. Mijn ouders kwamen ooit naar Nederland om een toekomst op te bouwen. Ze werkten hard, hielden vast aan hun tradities, maar omarmden ook zoveel van dit land. En toch, decennia later, blijft er een zweem van argwaan hangen over mensen zoals ik. Alsof een dubbele nationaliteit automatisch dubbele loyaliteiten betekent. Alsof mijn achternaam me minder Nederlands maakt.

‘Vertrouwen je niet’

Deze motie voelt als een signaal: „We vertrouwen je niet.” Maar wie bepaalt eigenlijk wat ‘Nederlandse normen en waarden’ zijn? Is dat een stamppot op woensdag en Koningsdag vieren? Of is dat elkaar de ruimte geven, respect tonen en met elkaar een samenleving bouwen? Waarom moeten mijn normen en waarden apart genoemd worden, alsof ze per definitie een probleem vormen?

De onderliggende boodschap is duidelijk: als je niet voldoet, kun je beter vertrekken. Maar laten we eerlijk zijn, waar moet ik heen? Naar het land waar mijn wortels liggen, maar waar ik een vreemde ben? Of blijf ik hier, waar ik mij steeds meer moet verdedigen tegen wantrouwen? Mijn koffers staan stof te vangen, want ik wil nergens heen. Dit is mijn thuis. Maar hoe lang nog?

Wat mij echt woedend maakt, is het gemak waarmee zulke ideeën genormaliseerd worden. Het begint met een motie, met woorden, maar het eindigt vaak met muren. Muren tussen mensen, tussen gemeenschappen en uiteindelijk in harten. Het is een giftige erfenis, die ons allemaal raakt. Ook jou.

Moed

Wat we nodig hebben, is niet meer bureaucratie of controledrift, maar moed. De moed om elkaars verhalen te horen en te erkennen. De moed om niet weg te kijken als politiek zich richt tegen een groep. Want vandaag ben ik het, maar morgen misschien jij.

Blijf wakker, Nederland. Laten we elkaar niet kwijtraken. Want een Nederland dat mensen buitensluit, is niet het Nederland waar ik voor wil vechten.

Reacties