Band Aid en het woke-klimaat

Vol trots zegt de leraar dat hij tegenwoordig gezonde snacks maakt voor de leerlingen. Groente, pasta’s met saus maar zonder vlees. Brave leerlingen komen aan het woord en zeggen met een door de dramaleraar aangeleerd gezicht: „Lekker.”

Ja, ze snacken heus wel eens iets ongezonds buiten school, maar veel minder. De leraar wijst naar een plek: „Daar stond ik nog niet zolang geleden frikandellen te bakken. De cola-automaten zijn ook verdwenen.”

Het door mijn moeder extra gebraden balletje gehakt tussen mijn boterhammen had het moeilijk onder de snelbinder van mijn bagagedrager in mijn schooltas, maar smaakte geplet ook uitstekend. Nog voor de middagpauze snackte ik er al bij het wisselen van de lessen van. Illegaal, want ‘op de gangen wordt niet gegeten’. Cola-automaten? Ben je gek. Niets was er op school te krijgen.

Een rondje wandelen – voorbij de rijdende snackbar op het schoolplein waar leerlingen hun in de prullenbak gedeponeerde brood inwisselden voor snacks – en bij het melkboertje een pakje melk kopen. ‘s Zomers soms een waterijsje. Had ik genoeg tijd dan fietste ik tussen de middag snel naar huis – mijn moeder werkte niet, dat mocht toen nog – voor een gebakken eitje of iets anders lekkers. Als ik daarna snel naar school terugfietste, was ik de calorieën, waar ik absoluut niet bij stilstond, alweer kwijt. Mijn genen waren en zijn bovendien onwetend als het om overbodig vetopname gaat. Die zorgden voor verbranding, evenals mijn voetbaltraining ‘s avonds.

Aan elektrisch fietsen en accu’s die in de fik vliegen op scholen hebben de leerlingen niets, die ondanks ‘gezonde’ snacks steeds dikker worden. Over een aantal jaren zullen obesitas en de daaruit voortvloeiende diabetes een groot probleem worden voor de jongeren van nu. Daarom moeten ze bewegen, sporten. Hebben ze gelijk minder tijd voor de socials, wat hun sociale leven verrijkt – en dat is niet tegenstrijdig. Inbreng van ouders is beter dan een verbod voor kinderen onder de 16 jaar op de sociale mediakanalen; dat vraagt om illegale, asociale praktijken.

Ver voor het socialmediatijdperk, in 1984, schrijft zanger Bob Geldof een lied: ‘Do they know it’s Christmas?‘ ‘Feed the world‘.

In Afrika is hongersnood, met name in Ethiopië.
Band Aid heet de gelegenheidsband met wereldsterren als Bono. Belangeloos treden ze op in een videoclip – ja, het is goed voor hun imago, ofwel personal branding zoals dat nu heet. Maar er worden miljoenen voor Afrika opgehaald.

Anno 2024, 40 jaar na dato, komt er een jubileumversie uit. De honger in Afrika is nog steeds niet gestild, het klimaat verandert. Zeker het denkklimaat: de tekst van Geldof zou stereotyperend en betuttelend zijn. Ed Sheeran voelt zijn personal branding uitdoven en maakt bezwaar tegen het gebruik van zijn stem. Met het woke-klimaat komt het nooit meer dik in orde.

Reacties