Op en neer
Het leven voelt soms als een achtbaan. Je stapt in, zonder ooit volledig voorbereid te zijn op wat komen gaat. Het begint rustig, je voelt de spanning in je buik, maar je weet dat er iets groots staat te gebeuren. En dan, opeens, katapulteert alles omhoog. Je hart slaat over van de spanning, je blik gevangen in het moment, zonder tijd om na te denken. Alles gaat snel, veel te snel.
Je komt op de top, denkt dat je even kunt ademhalen, maar voordat je het weet, duik je naar beneden. Het gevoel van controle verliezen, de pijn van die plotselinge dalen die je zo onvoorspelbaar raken, het zijn de momenten die je haast niet kunt verwerken. Je wilt stoppen, uitstappen, maar je kunt niet. Je wordt meegesleurd, telkens weer. De bochten komen als een storm, scherp en vol kracht. Je bent niet klaar, je bent niet voorbereid, maar toch ga je door.
Onverwachte lus
En dan, opeens, wanneer je denkt dat het niet erger kan worden, slaat de achtbaan een onverwachte lus in. Je ziet alles om je heen vervagen, alles lijkt van je af te vallen. Je voelt de woede in jezelf opkomen, je vraagt je af waarom je dit moet doorgaan, maar toch, ergens, weet je dat je vast moet houden.
Want het is die achtbaan die maakt wie je bent. De diepe dalen, de duizelingwekkende hoogtepunten, het zijn de momenten die je vormen. En misschien is dat het geheim van het leven: je kunt de rit niet stoppen, maar je kunt wel leren om er doorheen te navigeren.